[Andream von Salza]

Wasza Cesarska Mość
Czekamy na rozkazy

[Vlad Petrowić]

Okręty wysłane przez Strategosa Etoklesa z Synopy dotarły do wybrzeży Trypolisu i zablokowały dostęp do portu niszcząc każdy obcy okręt który pragnął dostarczyć do miasta żywność, broń czy inną pomoc dla oblężonych. Rankiem doszło do niewielkiej bitwy morskiej w której okręty cesarskie posłały na dno 4 obce jednostki.

Tymczasem wojska oblegające Trypolis ukończyły przygotowania do kolejnego szturmu i jeno czekają na powrót Vlada Petrowića aby poprowadził ich do boju.

[Maurycy Orański]

Krzyżowcy szli urodzajną krainą Delty Nilu i mało który z nich urzeczony jej pięknem zdawał się myśleć o tym że już za kilka godzin może ona spłynąć krwią. Jeden z towarzyszących księciu francuskich rycerzy ułożył nawet,pieśń, która przetłumaczona na pozostałe języki obecne w armii. Resztę drogi do Damietty pośród maszerujących kolumn grzmiał śpiew. Przyłączył się do niego także dowódca. Po osiągnięciu murów Damietty zgodnie że zwyczajem zostało wysłane poselstwo z żądaniem kapitulacji. Etokles znał jednak z góry odpowiedź. Wiedział że po raz pierwszy w tej kampanii będzie musiał oblegać regularne oddziały i to w dodatku o liczebności zbliżonej do własnej. Po oczywistej odmowie rozpoczęły się pracę oblężnicze.

[Vlad Petrowić]

Saraceni widząc skuteczne odcięcie miasta od dostaw morskich i zacieśniający się pierścień wojsk cesarskich wokół miasta podjęli działania bardziej ofensywne. Wraz ze wstającym słońcem przeprowadzili wycieczkę po za mury miasta atakując pozycje naszych wojsk. Nie było to zaskoczeniem, gdyż taką ewentualność brano pod uwagę, jednak rozmach tego przedsięwzięcia i zajadłość z jaką Saraceni podjęli atak sprawił, że na przedpolach miasta rozpoczęła się regularna bitwa o każdy metr terenu. Widać że obrońcy postawili wszystko na jedną kartę i to pierwsze uderzenie jeszcze bardziej wzmocnili oddziałami sformowanymi z obrońców murów a nawet mieszkańców miasta. To wsparcie przechyliło szalę zwycięstwa na stronę Saracenów. Nasze oddziały powoli ale zaczęły się cofać, a jego szeregi zatrważająco szybko topniały. 

W tym przełomowym momencie nadciągnęły chorągwie katafraktów pod wodzą Petrowića, które powracały z pod Apamei. Wsparcie ciężkiej jazdy odwróciło losy bitwy. Pojawienie się Vlada z konnicą przywróciło ducha walki w cofających się oddziałach i powoli zaczęły one na powrót zwierać szeregi. Tymczasem katafrakci Petrowića wbili się w atakujących Saracenów rozbijając ich linie i zmuszając do odwrotu, który przerodził się w paniczną ucieczkę. Ogromna ich większość nie dotarła do murów miasta. Wojska Cesarskie w podjętym kontrataku nie oszczędzały nikogo. Trup gęsto ścielił teren. Resztę wycięto tuż pod bramami miasta, które mieszkańcy zawarli w obawie że na karkach uchodzących  wedrą się do środka wojska Vlada. Tylko nieliczni schronili się za murami.

Niestety szturmu na mury nie podjęto, bowiem straty pośród naszych wojsk były również ogromne, a zmęczenia i wysiłek jaki włożyli żołnierze w odparcie ataku Arabów nie pozwalał na kontynuację działań. Miasta nie zdobyto, ale w podjętym przez Saracenów ataku zginęła ogromna ilość jego obrońców. W tej sytuacji opanowanie miasta to jeno kwestia czasu.

[Hugo de Payns]

Jako, że niebylo żadnych rozkazów Templariusze oposcili obóz cesarski pomaszerowali do oddziałów Vlad Petrovic, do którego dotarli po bitwie

[Joahim-von-R]

Rzymianie również opuścili Laodiceę i doszli do Trypolis.

[Jan I Bizantyjski]

Armia doszła do Jerozolimy. Rozpoczęło się oblężenie.

[Joahim-von-R]

Zmiana planów: Rzymianie pędzą pod Jerozolimę

[Hugo de Payns]

Templariusz szybkim marszem dotarli po Jerozolime

[Maurycy Orański]

Podczas gdy trwały prace przy podkopach pod Damiettę flota także nie próżnowała odcinając dostawy do miasta od strony morza.  W ciągu ostatnich dwóch dni na dno poszło 8 saraceńskich statków a 13 zostało przejętych kosztem 3 uszkodzonych galer w tym jednej tak ze ledwo zdołała dotrzeć do portu i tam natychmiast ją rozebrano w celu wykorzystania drewna na wieżę oblężniczą.
Ku zdziwieniu obrońców w ten czwartkowy dzień nikt nie patrolował szlaków wodnych prowadzących do miasta. Dowódca obrony natychmiast posłał gołębie do Tyru, skąd głównie przychodziły zapasy,aby przysłali większy konwój bo nadarza sie okazja. Marynarze chrześcijańscy i dzisiaj jednak nie wylegiwali się na kojach. Na rozkaz księcia wrócili pod Aleksandrięgdzie według przewidywań dowództwa mieli już dotrzeć buntownicy. Siły płynęły w dwóch kolumnach po 30 jednostek każda. Na do redy portu rzeczywiście zbliżało się kilkadziesiąt galerii i niezliczona ilość mniejszych dau. Chrześcijanie sformowali szyk bojowy. Kolumna bliżej lądu obrała kurs prosto na wroga, a ta dalej w morze wykonała zwrot na północ aby muzułmanom odciąć odwrót.  Na początku buntownicy nie zauważyli nadchodzącego niebezpieczeństwa. Zorientowali się już gdy flotylle  przystąpiły do wykonywania zadań.  Admirał saraceński próbował swoich ludzi także przygotować do walki lecz było za późno. Bezpłatną masa drewna szybko rozpatrzyła się na cztery wiatry i galery muzułmanów samotnie albo w małych grupach musiały stawić opór przeważającej liczebnie sile krzyżowej. Tylko liczebnie bo od dziecka zaznajomieni z morzem Berberowie radzili sobie tak samo a czasem nawet lepiej od niektórych żeglarzy europejskich. To sprawiło że krzyżowców miało niemały problem z ich pokonaniem, a już szczególnie w ręcznej walce. Dlatego po kilku abordażach Europejczycy woleli posyłać statki wroga na dno. Bitwa skończyła się przejęciem trzech i zatopieniem ponad czterdziestu galer. Zajęto także kilkadziesiąt dau. Po stronie chrześcijan stracono 8 galerii, a 13 kolejnych jest uszkodzonych (w tym 4 poważnie).

[Maurycy Orański]

Po pobieżnych naprawach i obsadzaniu zdobytych jednostek flota ruszyła w rejs powrotny. Galery szły wolno bo były obładowane łupami.
Tym czasem z portu w Tyrze wypłynął napewno jeden z największych jeśli nie największy konwój jaki widziały te wody: 46 transportowców eskortowanych przez 24 galery wojenne. Zaopatrzenie przewożone w ładowdniach zaopatrzenie pozwoliłoby obrońcom Damietty utrzymać się kilka tygodni, a magazyny w mieście także nie świeciły pustkami. Flota iberyjska była daleko.
 W momencie kiedy konwój znajdował sie zaledwie niespełna 3  kilometry od wejścia na Nil marynarze dostrzegli zbliżającą się eskadrę bizantyjską. Muzułmanie przyspieszyli tempo. Grecy dopadli ich przy samym ujściu. Część zgrupowania Saracenów weszła już na rzekę i płynęła w stronę miasta. Eskorta była zbyt słaba aby poradzić sobie z flotą cesarską. Po pół godziny u ujścia triumfowali krzyżowcy. Na rzece przydały się zdobyczne dau  które z łatwością dogonił powolne galery i na oczach obrońców dokonały abordażu.  Potem na rozkaz dowódcy spalono także okręty i ich ładunek.  Wszystko na widoku obrońców.

[Vlad Petrowić]

Gdy pod Trypolis nadciągnęły wojska Zakonu Templariuszy, a potem i oddziały Rzymian wydawało się że los miasta jest przesądzony. Oddziały Vlada Petrowicza szykowały się do walnego szturmu licząc na wsparcie przybyłych wojsk. Ściągnięto drewno i wybudowano dwie wierze oblężnicze, które miału ułatwić zdobycie murów. Tymczasem rankiem następnego dnia zarówno oddziały Templariuszy jak i Rzymian pomaszerowały dalej na Jerozolimę, co mieszkańcy Trypolisu przyjęli z radością. Petrowić postanowił więc zmienić plan działania, dostosowując go do skromnych sił jakie mu pozostały. Nakazał drążyć podkop pod mur okalający miasto, a by odwrócić uwagę od prowadzonych prac co raz podchodził pod bramy miasta i cofał się, pozorując atak.

Po dwóch dniach ciężkiej i wytężonej pracy podkop był gotowy. Na jego końcu przekuto przejście w fundamentach jednej z baszt i nocą wprowadzono po za mury niewielki, zbrojny oddział, który w odpowiednim momencie miał się ujawnić i opanować jedna z bram, umożliwiając wtargniecie do wewnątrz miasta. Ryzyko było ogromne, bo w każdej chwili zamiar przejęcia bramy mógł zostać wykryty. Bóg jednak wspierał wojska Petrowicia. Najpierw udało się przekuć otwór w grubym fundamencie nie ściągając uwagi obrońców. Potem ukryć obecność 30 osobowej grupy uderzeniowej i wreszcie wykonać zananie które jej powierzono.

O świcie wojska Vlada ruszyły do szturmu. Podciągnięto wierze oblężnicze pod wschodnią pierzeje murów i łucznicy rozpoczęli ostrzał kryjących się za flankami obrońców, a jednocześnie rozpoczęto forsowanie fosy i murów. Obrońcy skupieni na obronie tego odcinka ściągnęli posiłki z innych części miasta gdzie panował spokój. To ułatwiło opanowanie bramy w północnej części miasta przez odział wprowadzony do Trypolisu podkopem. Natychmiast po otwarciu wrót przygotowana do działań chorągiew katafraktów wdarła się do miasta wycinając wszystkich na swej drodze. Za nimi poszły pozostałe oddziały wojsk cesarskich będące pod komendą Petrowića. Falę jaka wlała się do Trypolisu obrońcy nie byli już w stanie zatrzymać. W ich szeregi wdarł się chaos, co skrzętnie wykorzystano zdobywając ulicę po ulicy.

[Vlad Petrowić]

Bitwa o miasto trwała niemal do zmierzchu. Najkrwawsze walki toczyły się o cytadelę, której załogę wycięto w pień, ponosząc przy tym równie dotkliwe straty. Petrowić pozwolił swoim żołnierzom brać łupy za zajadły opór jaki postawiło miasto. Nie szczędzono więc nikogo, a tych co przeciw żołnierzom stawali, wycinano. Krew lała się ulicami Trypolisu niemal do rana, a łuny pożarów rozświetlały mrok tej nocy.

[Jan I Bizantyjski]

Mijały długie oblężenia Jerozolimy z pozoru od świtu wydawał się spokojny. Machiny oblężnicze nieprzerwanie od dnia pierwszego prowadziły celny ostrzał wielkich murów obronnych miasta. Większość obrońców mimo niszczycielskiej siły trebuszy twardo trzymała się i morale nie spadały im gdyż walczyli za Allaha i o jedną z ważniejszych na ich ziemiach prowincję-twierdzę. Pewnego dnia gdy słońce prażyło wyjątkowo mocno co na ziemi łatwo było ocenić wielkie wzmocnione bramy Jeruzalem otworzyły się i w imię Allaha wybiegło z wielkim wrzaskiem na ustach kilkuset muzułmanów. Było to oczywiste mimo dobrego wyszkolenia i świeżości obrońców samobójstwo lecz ani im było w głowie uciekać. Doborowe jednostki muzułmanów na czele z doskonale wyszkoloną jazdą mamelucką  natarły i w kilkunasto minutowej walce rozbiły z powodzeniem pierwsze zastępy broniących się teraz krzyżowców. Szybko jednak do głosu doszła przewaga liczebna sprzymierzonych oraz ich łucznicy. Niezliczone salwy strzał brały wielkie żniwo wśród niewiernych. Trup kładł się pokotem na lekko zazielenionej ziemi wokół miasta, a krew lała się strumieniami. W końcu jednak zostali muzułmanie wyrżnięci. Jednak straty były potężne. Prawie   1500 krzyżowców poniosło śmierć, a drugie tyle było ranne. Straty muzułmanów to kilkuset żołnierzy lecz rannych ponad 1000. Rozpoczęła się muzułmański ucieczka. Nie zamknęli bram więc wparowali za nimi krzyżowcy. Lecz muzułmanie zastosowali fortel. Wiedzieli, że krzyżowcy nie będą walczyć ani atakować świętego miejsca więc zabarykadowali się w miejscu krzyża świętego, w jednej z będących tam budowli. Krzyżowcy byli w kropce, lecz Cesarz odpowiedział fortelem. Polecił stworzyć stosy z traw i ziół, po czym podpalił je, a dym skierował na palach do okien zabarykadowanych. Po kilku godzinach nie dało się wytrzymać z duchoty. Część obrońców wybiegła  na zewnątrz, część pomarła w środku nie chcąc się poddać.
Cesarz krzyknął:- templariusze!
I mocarna kawaleria runęła na muzułmanów, którzy tego nie przeżyli. Zwycięstwo było całkowite, a straty krzyżowców to 15 000 zabitych i rannych. Muzułmanie wszyscy. Wkrótce w pałacu zawisła flaga Bizancjum, a emir muzułmański mimo pościgu zdołał uciec do Damaszku. Rabowanie ze względu na święte miejsca w mieście odbyło się tylko na terenie całego pałacu emira. Łupów było od groma i starczyło dla każdego. 

Deus Vult!
Na Damaszek!

[Hugo de Payns]

Templariusze po zakończonej walce natychmiast zajęli Świątynie Salomona i obstawili Bazyliki Grobu Świętego