Słońce leniwie wyłaniało się swym blaskiem ze wschodu rzucając cień statku po stronie przeciwnej do kierunku, w którym płynie. Statek pełny był żołnierzy i specjalistów Ligi Morskiej i Kolonialnej; organizacji dającej pracę biedniejszym ludziom Pollinu. W porcie Limassol na weteranów czekał przywódca obrony przed Maurami, Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy Hugo.

Potężne dzwony zachęcają wiernych do udania się w stronę Bazyliki Mądrości Bożej, gdzie rozpocznie się inauguracja owej świątyni. Potężne dzwony oznajmiają przybyłym, że z zakrystii wyrusza procesja przed zamknięte drzwi Bazyliki. Na przedzie krucyferariusz z krzyżem Anakleta II, za nim akolici niosący relikwie Patrona Bazyliką Świętego Andrzeja. Następnie podążają diakoni z figurą św. Andrzeja oraz sztandarami Cesarstwa Bizantyjskiego. Dalej Gwardia Honorowa Cesarza za nimi kapłani i Biskupi. Na końcu widać Patriarchę Piusa Leona II oraz Cesarza Jana I niesionego w Sedia Gestatoria. Patriarcha ma na sobie uroczystą tiarę koronacyjną, złote mantum z wyszywanymi herbami Ojca Świętego, trójwarstwową koronkową albę przeciągniętą złotym cingulum rotryjskim. Na stopach białe pantofle, na dłoniach rękawiczki pontyfikalne z wyhaftowanymi przez Siostry Benedyktynki krzyżami. Korowód w ciszy udaje się przed miedziane drzwi kościoła, gdzie następuje ceremonia otwarcia. Do Ojca Świętego podchodzi kleryk z kociołkiem z wodą. Biskup Rotrii wzywa wszystkich do wstąpienia w progi świątyni.

Dwór Książęcy reprezentowany przez moją skromną osobę prosi o obserwowanie forum w dniu koronacji. Link do odpowiednich wątków wstawię tutaj.

[/color][/size]
Ksiądz Taddeo wzruszony postawą mieszkańców Cesarstwa Bizantyjskiego, jak najszybciej przybył do Konstantynopola. Wchodząc do świątyni ubrany w swoją kapę zauważył modlący się tum wraz z pobożnym władcą. Głęboko wzruszony pewnie obiecał by, że zostanie w opactwie jednak nie od niego to zależy. W homilii ksiądz Taddeo pochwalił postawę wiernego ludu, który mimo braku kapłana wytrwali w wierze oczekując na chwilę, gdy Bóg usłyszy ich wołania by dać się w tej bezkrwawej ofierze. Po wielu niedzielach Bizantyjczycy przyjęli Pana pod postacią chleba.