Po ukończeniu pielgrzymki wędrowiec z dalekiego Wilna udał się do Cytadeli Dawida, do której był zaproszony przez władcę tego miejsca.
 - Wasza Wysokość, choć serce boli, muszę opuścić już święte miasto. W podzięce za doznaną tu gościnność pragnę podarować Waszej Wysokości kopię cudownego obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej z mojego rodzinnego miasta, Wilna.

Gdy przybyli na Górę Syjon, pielgrzym myślami uciekł w przeszłość. To tu miała miejsce Ostatnia Wieczerza, ustanowienie sakramentów Eucharystii i kapłaństwa, zesłanie Ducha Świętego w dzień Pięćdziesiątnicy...

Pielgrzym z radością przystał na propozycję dobrze znającego miasto oficera.

Błogosławiony kraj, co ma tak chrześcijańskich władców!

Do wspaniałej katedry bocznym wejściem cicho wsunął się pielgrzym z dalekiego Wilna. W drodze był już od wielu dni, a z jego postawy na pierwszy rzut oka znać było zmęczenie. Upadłszy na kolana powitał Pana tego domu. Po skończonej modlitwie rozejrzał się wokół i... został na kolanach. Nie wiedział, czy jest jeszcze na ziemi, czy już w niebie.
 - Jeden dzień w przedsionkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące. - wyszeptał cicho.
Rzeczywiście, Hagia Sophia była najpiękniejszym miejscem, jakie widział w życiu. Ogrom przestrzeni wszędzie, jak okiem sięgnąć olśniewał ozdobami i mozaikami, nieustannie głoszącymi chwałę Stwórcy nieba i ziemi. Z ikonostasu na przybysza spoglądały twarze Chrystusa i świętych. A nad tym wszystkim rozciągała się kopuła, nie zamykając wnętrza, ale otwierając je na niebo.