Królestwo Jerozolimy

Aktualności: Forum SMF zostało uruchomione!
Witamy, Gość. Zaloguj się lub zarejestruj.

Pokaż wiadomości

Wiadomości | * Pokaż wątki | Pokaż załączniki

Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.

Pokaż wątki - Vlad Petrowić

Strony: [1] 2
1
Ministerstwo Wniosków i Zwoi Skarbowych / Wniosek
« dnia: 18 Maj 2020, 10:49:50 »
Wasza Cesarska Mość
Realioza która nie chce nijak mnie opuścić uniemożliwia mi należycie zająć się Hrabstwem Trypolisu. Przeto proszę o przyjecie mojej rezygnacji z onego nadania. Proszę jednak Waszą Cesarską Mość o zgodę na wykup miast Cetyni i Budvy stanowiących onegdaj nadane namiestnictwo i włączenia tychże do moich włości.

2
Vlad Petrowić / Kotor
« dnia: 22 Wrzesień 2019, 08:59:21 »
Kotor (Cattaro)

Miasto położone nad Zatoką Kotorską, na krańcu Zalewu Kotorskiego, Z trzech stron otoczone jest masywami górskimi: Lovćen, Vrmac i Dobrota.
Nad miastem góruje zamek, strzegący miasto i port.

Pierwszą osadę mieli tu w III wieku p.n.e. Ilirowie, po nich osiedlili się tu Grecy, którzy założyli tu port handlowy o nazwie Acurion. Za czasów rzymskich, od 168 roku p.n.e., miasto nosiło nazwę Acruvium, a później Dalmatia (w czasach Cesarstwa Rzymskiego). Po podziale państwa, miasto wraz z całym regionem stało się częścią Cesarstwa Bizantyńskiego. Wówczas łacińską nazwę miasta zmieniono na grecką Dekaderon. Miasto pod panowaniem bizantyńskim pozostawało aż do początku XII wieku. W 1002 roku miasto zostało zajęte przez Carstwo Bułgarskie, a w następnym roku przeszło pod panowanie Nemaniczów, przeżywając znaczący wzrost ekonomiczny i kulturalny. Wówczas zmieniono nazwę miasta na Kotor.
W roku 1035 włodyką miasta został Vlad Petrowić.


3
Sala wychowawcza / Zakony Rycerskie
« dnia: 20 Wrzesień 2019, 08:26:28 »
Zakony Rycerskie

Zakony rycerskie były związkami religijnym rycerstwa, organizowanymi na wzór zakonów mniszych, powoływane do walk z muzułmanami (Saracenami, Maurami) w Ziemi Świętej i Hiszpanii. Najstarsze zakony rycerskie powstały w XII wieku w Palestynie jako bractwa powołane do obrony miejsc świętych dla chrześcijaństwa i opieki nad pielgrzymami. Ich organizacja oparta była przeważnie na regule cysterskiej. Na czele zakonu stał obieralny wielki mistrz oraz dostojnicy (przeorowie, komturowie, komandorzy) zarządzający poszczególnymi dziedzinami życia zakonnego. Członkowie zakonów rycerskich dzielili się na trzy kategorie: rycerzy (rekrutujących się spośród możnych i posiadających pełne prawa zakonne), kapelanów (duchownych ze święceniami) i braci służebnych (giermków, sług itp.). Obowiązkiem rycerzy i braci służebnych była walka z niewiernymi. Zakony te (templariusze, joannici, czyli kawalerowie maltańscy, Krzyżacy), formalnie podporządkowane papieżowi, prowadziły samodzielną politykę, niezależną od królów jerozolimskich.


4
Komnata Astrologii / Supernowa
« dnia: 20 Wrzesień 2019, 08:23:16 »
Supernowa

W astronomii termin określający kilka rodzajów kosmicznych eksplozji, które powodują powstanie na niebie niezwykle jasnego obiektu, który już po kilku tygodniach bądź miesiącach staje się niemal niewidoczny. Istnieją dwie możliwe drogi prowadzące do takiego wybuchu: w jądrze masywnej gwiazdy przestały zachodzić reakcje termojądrowe i pozbawiona ciśnienia promieniowania gwiazda zaczyna zapadać się pod własnym ciężarem, lub też biały karzeł tak długo pobierał masę z sąsiedniej gwiazdy, aż przekroczył masę Chandrasekhara, co spowodowało eksplozję termojądrową. W obydwu przypadkach, następująca eksplozja supernowej z ogromną siłą wyrzuca w przestrzeń większość lub całą materię gwiazdy. Utworzona w ten sposób mgławica jest bardzo nietrwała i ulega całkowitemu zniszczeniu już po okresie kilkudziesięciu tysięcy lat, znikając zupełnie bez śladu. Z tego powodu w naszej Galaktyce znamy obecnie zaledwie 265 pozostałości po supernowych, choć szacunkowa liczba tego rodzaju wybuchów w ciągu ostatnich kilku miliardów lat jest rzędu wielu milionów.

Wybuch wywołuje falę uderzeniową rozchodzącą się w otaczającej przestrzeni, formując mgławicę – pozostałość po supernowej. Znanym przykładem takiego procesu jest pozostałość po SN 1604, przedstawiona na fotografii.


Pozostałość po „Gwieździe Keplera”

Eksplozje supernowych są głównym mechanizmem rozprzestrzeniania w kosmosie wszystkich pierwiastków cięższych niż tlen oraz praktycznie jedynym źródłem pierwiastków cięższych od żelaza (powstałych w sposób naturalny). Cały wapń w naszych kościach czy żelazo w hemoglobinie zostały kiedyś wyrzucone w przestrzeń podczas wybuchu supernowej, miliardy lat temu. Supernowe "wstrzyknęły" ciężkie pierwiastki w przestrzeń międzygwiezdną, wzbogacając w ten sposób obłoki materii będące miejscem formowania nowych gwiazd. Te gwałtowne procesy zdeterminowały skład chemiczny mgławicy słonecznej, z której 4,5 miliarda lat temu powstał Układ Słoneczny i ostatecznie umożliwiły powstanie na Ziemi życia w takiej postaci, jaką obecnie znamy.

Klasyfikacja
Próbując wyjaśnić pochodzenie supernowych, astronomowie podzielili je ze względu na występowanie różnych linii absorpcyjnych w ich widmie. Pierwszym kryterium jest występowanie linii wodoru. Jeśli widmo supernowej zawiera ślady tego pierwiastka zalicza się ją do typu II, w przeciwnym wypadku – do typu I.

Wewnątrz głównych typów wyróżnia się jeszcze kilka podtypów, w zależności od występowania innych linii widmowych, bądź kształtu krzywej blasku:
Typ I - brak linii wodoru
Typ Ia - linie Si II na 615,0 nm
Typ Ib - linie He I na 587,6 nm
Typ Ic - słabe lub brak linii helu

Typ II - obecne linie wodoru
Typ II-P
Typ II-L


Gigantyczny wybuch supernowej

6
Rynek / Traktat o lokacji Cesarstwa
« dnia: 18 Wrzesień 2019, 08:17:08 »
Rankiem do pałacu Jego Cesarskiej Mości dotarł posłaniec z arcyważnym dokumentem. Do rąk Jego Cesarskiej Mości dostarczono Traktat o lokacji Cesarstwa Bizantyjskiego na Vaarlandzie zatwierdzony przez Sejm Rzeczpospolitej Obojga Narodów i opatrzony pieczęcią Króla Polski.


7
Vlad Petrowić / Cennik Nieruchomości i wnioski zakupu
« dnia: 14 Wrzesień 2019, 09:27:03 »
Waluta: Hyperpyron (H)

Cytuj
Nieruchomości:

wieś                   400 H                   dochód 40 H
-pole uprawne     50 H                   + 5 H (maks 4 na wieś)
-Sad /Gaj Oliwny 100 H                 + 10 H 2 na wieś
- winnica              200 H                 + 22 H 1 na wieś
- hodowla jedwabników 700 H        + 75 H  1 na 2 wsi

Miasteczko        3000 H        +25% do dochodu z wsi
Miasto                6000 H       +50% do dochodu z wsi
 -targ                    300 H         +5% dochodów (2 na miasto)
-zajazd                 400 H         + 8% dochodów

Port handlowy
mały 800 H    + 10% dochodów
średni 1600 H   15 % dochodów
duży   2400 H    +20 %dochodów

Dzielnica handlowa
mała 1700 +18% do dochodów
średnia 2700 + 30% do dochodów
duża 3500 +40% do dochodów

Zakład wydobywczy/produkcyjny
mały 600 H  dochód 60
średni 1200H  dochód 130
duży   1900 H  dochód 200
Cytuj
Budynki

willa-900 H
pałac-1300H
mały zamek- 160 H
duży zamek- 2200 H
forteca- 3200 H
przytułek- 500 H utrzymanie minimum 60 H
szpital- 600 H utrzymanie minimum 70 H
Kaplica 600 H utrzymanie min.60 H
mała świątynia (kościół, cerkiew, meczet itp.) 750 H utrz. min. 75H
średnia świątynia (katedra, sobór, większy meczet itp.) 900 H utrz. min. 90 H
Klasztor/Monaster 500 H-utrzymanie min. 50H
Opactwo/Ławra 700 H- utrzymanie min. 70 H
mała akademia 2000 H utrzymanie minimum 8
Duża świątynia (bazylika, wielki meczet,) 1300 H utrz. min. 130 H
Klasztor/Monaster 500 H-utrzymanie min. 50H
Opactwo/Ławra 700 H- utrzymanie min. 70 H
mała akademia 3000 H utrzymanie minimum 1000 H
duża akademia. 4500 H utrzymanie min. 1500 H
Uniwerstytet 6000 H utrz. min. 2000


8
Wasza Cesarska Mość, Panowie

W listopadzie minie rok odkąd ogłoszono powstanie Cesarstwa Bizantyjskiego, czas więc pomyśleć o lokacji na mapach świata wirtualnego. Wiem że dla funkcjonowania państwa nie ma to większego znaczenia, ale każdy szanujący się kraj zabiega o umieszczenie go na mapie. Przy rozmiarach i kształcie naszego terytorium nie będzie to łatwe, ale rozejrzałem się po Polinie i znalazłem dogodne miejsce. Proponuję lokować Cesarstwo na Vaarlandzie. Ten kontynent jest prawie pusty. Jedyny kraj jaki tam obecnie istnieje to Rzeczpospolita Obojga Narodów. Kraj ten też jest osadzony w czasach historycznych. Nasza lokacja będzie wymagała wprawdzie zmiany kształtu kontynentu poprzez jego powiększenie, ale mam nadzieję że obywatele RON przychylą się do tej propozycji.


Vaarland po lokacji Cesarstwa Bizantyjskiego


Co panowie o tym sadzą ?

9
Koszary wojsk państwowych / Rodzaje Wojsk Cesarskich
« dnia: 02 Wrzesień 2019, 10:18:24 »
Łucznicy
Formacja pozbawiona całkowicie uzbrojenia obronnego. Ich broń to łuki i kołczan ze strzałami oraz miecz.               


10
Vlad Petrowić / Prywatna Szkatuła
« dnia: 27 Sierpień 2019, 19:02:52 »
                        Prywatna Szkatuła Vlada Petrowića


                        Dochód z namiestnictwa : 10 000 Hyperperonów miesięcznie.

11
Komnata Astrologii / Czarna Dziura
« dnia: 13 Sierpień 2019, 11:19:26 »
Czarna Dziura
Obiekt astronomiczny, który tak silnie oddziałuje grawitacyjnie na swoje otoczenie, że nawet światło nie może wydostać się z jego powierzchni (prędkość ucieczki jest większa od prędkości światła).

W ramach fizyki klasycznej żaden rodzaj energii ani materii nie może opuścić czarnej dziury, jednak uwzględniając efekty kwantowe postuluje się istnienie zjawiska zwanego parowaniem czarnych dziur. Granica, po przejściu której nie jest możliwe wyrwanie się z pola grawitacyjnego czarnej dziury, nazywana jest horyzontem zdarzeń. Ma ona kształt sfery o wielkości wyznaczonej przez promień Schwarzschilda. Nie jest to powierzchnia tego obiektu, która może znajdować się wielokrotnie bliżej centrum geometrycznego układu.

Czarne dziury to podstawowe składniki bardziej złożonych obiektów astronomicznych, takich jak niektóre rentgenowskie układy podwójne, rozbłyski gamma oraz aktywne galaktyki. Czarna dziura będąca składnikiem układu podwójnego jest widoczna, ponieważ materia z drugiej gwiazdy wsysana do wnętrza czarnej dziury tworzy dysk akrecyjny generujący ogromne ilości promieniowania na skutek tarcia, jonizacji i silnego przyspieszenia podczas zbliżania się do czarnej dziury. Część zjonizowanej materii z dysku pod działaniem pola elektromagnetycznego dysku może uciekać w kierunkach osi, tworząc ogromne dżety (ang. jet). Także masywne czarne dziury w centrach aktywnych galaktyk powodują w nich silnie świecenie, skutkiem opadania otaczającej materii, i dlatego obiekty zawierające czarne dziury należą do najjaśniejszych we Wszechświecie.


Zgodnie z ogólną teorią względności, grawitacja jest opisywana jako zakrzywienie czasoprzestrzeni. W czasoprzestrzeni zakrzywionej ciała poruszają się po torach, które są liniami o ekstremalnej (najmniejszej lub największej) długości spośród wszystkich możliwych łuków łączących zadane punkty. Linie takie nazywamy geodezyjnymi. Obliczanie długości należy przeprowadzać w pełnej przestrzeni czterowymiarowej (czasoprzestrzeni), posługując się zależnym od grawitacji tensorem metrycznym, zaś przez długość linii należy rozumieć sumę interwałów czasoprzestrzennych wzdłuż toru cząstki. W skrajnych przypadkach oddziaływanie grawitacji może być tak duże, że wszystkie linie geodezyjne wokół danego ciała są liniami zamkniętymi. Żadna z nich nie wychodzi poza pewien ograniczony fragment objętości przestrzeni zwany horyzontem zdarzeń. Czarna dziura jest obiektem, który znajduje się wewnątrz własnego horyzontu zdarzeń.

Z czarnej dziury nie można się wydostać, bo wszystkie drogi ucieczki prowadzą z powrotem do środka. Przypomina to sytuację marynarza, który próbuje znaleźć koniec świata. Dokądkolwiek by nie popłynął, zawsze będzie znajdował jakieś lądy lub morza. Po dość długiej wędrówce wróci do punktu wyjścia. W przypadku czarnej dziury uwięziona jest nie tylko materia, ale i światło, które zawsze porusza się po liniach geodezyjnych. Co więcej, ogromne zakrzywienie czasoprzestrzeni spowalnia upływ czasu. I tak na zewnętrznej powierzchni czarnej dziury zanika upływ czasu. Gdyby z dwóch braci bliźniaków jeden poleciał na wycieczkę w pobliże czarnej dziury, to okazałoby się po powrocie, że jest młodszy od drugiego.


Posługiwanie się takimi pojęciami jak czas, długość, linie geodezyjne i inne ściśle zdefiniowane pojęcia matematyczne wymaga gruntownej wiedzy na ich temat. Własności przestrzeni wokół czarnej dziury są dalekie od intuicji, którą budujemy w normalnych warunkach. W szczególności bezwzględnie konieczne jest precyzyjne definiowanie układu odniesienia, o którym mówimy. I tak dla obserwatora spadającego na czarną dziurę nie ma żadnej różnicy w obserwacjach (spowolnienia czasu, zakrzywienia trajektorii w przestrzeni fizycznej) poza wzrastającymi siłami pływowymi (wynikającymi ze skończonych rozmiarów obserwatora) i ciężarem ciał na statku kosmicznym. W szczególności moment przejścia przez horyzont zdarzeń nie jest w żaden sposób wyróżniony, czy nawet zauważalny. Sam spadek do centrum grawitacyjnego czarnej dziury trwa ściśle określony, zależny od masy czarnej dziury czas w układzie spadającym, oraz, co za tym idzie, obserwator spadający ma szansę wysłać do obserwatora na zewnątrz, zanim przejdzie przez horyzont zdarzeń, tylko skończoną ilość sygnałów, energii, fotonów itp. Oczywiście nie jest możliwe przetrwanie jakichkolwiek urządzeń technicznych lub żywych obserwatorów w tak ekstremalnych warunkach, jednak w rzeczywistym układzie ich śmierć może (choć oczywiście nie musi, zależy to od wielkości czarnej dziury, dla ogromnych czarnych dziur możliwe jest zupełnie łagodne wejście pod horyzont zdarzeń) nastąpić dopiero po przekroczeniu horyzontu zdarzeń.

Natomiast obserwator pozostający poza zasięgiem czarnej dziury, obserwując spadek swojego kolegi zaobserwuje, że czas w układzie spadającym spowalnia w stosunku do jego własnego czasu, zaś sam spadek odbywa się coraz wolniej i wolniej. Obserwator spoza czarnej dziury nigdy nie zarejestruje momentu spadku swego kolegi na czarną dziurę, a jedynie uzna, że obraz spadającego układu został zamrożony w chwili przejścia przez horyzont zdarzeń. Obrazy spadającego obserwatora będą coraz bledsze, będą zawierały coraz mniejszy strumień fotonów, oraz zostaną w końcu w granicy zamrożone na powierzchni horyzontu zdarzeń. Jest tak dlatego, że skończona w układzie spadającym ilość energii, jaką wypromieniował układ spadający zanim przeszedł przez horyzont zdarzeń, musi wystarczyć dla asymptotycznie nieskończonego czasu spadania, jaki zarejestrował obserwator w układzie poza czarna dziurą.

12
Jazda Bizantyjska

Jazda bizantyjska to przede wszystkim ciężkozbrojni katafrakci, stanowiący główną siłę armii bizantyjskiej. Jeźdźcy nosili hełmy, okrągłe tarcze, kolczugi i opończe, a także niekiedy równie solidne co kolczuga osłony nóg i innych odstających od korpusu części ciała. Na uzbrojenie katafrakty składały się: lanca, miecz o szerokim ostrzu, łuk, sztylet, a niekiedy również troczony do siodła topór bojowy. Z powyższego zestawu podstawowymi broniami były lanca i łuk. Tym co wyróżniało katafraktów na tle wielu innych, współczesnych im armii średniowiecznych było jednolite „umundurowanie”. Wszyscy jeźdźcy danego oddziału mieli zwykle tego samego koloru opończe, kity na hełmach oraz proporczyki. Ułatwiało to orientację w trakcie walki, jak i wykonywanie skomplikowanych manewrów. Katafrakci odznaczali się znakomitym wyszkoleniem, które czyniło z nich elitę armii bizantyjskiej. Bandony (chorągie) jazdy formowały się najczęściej w 8-10 szeregów. Preferowano zatem szyk głęboki, zapewniający jeździe dużą siłę i odporność, kosztem mobilności.

Piechota

Piechota dzieliła się na ciężką, zwaną scutati, oraz lekką. Ciężka piechota wyekwipowana była tak samo jak katafrakci – w hełmy, kolczugi, nagolenice i topory bojowe. Nie używała jedynie łuku. Łuku używała za to lekka piechota, do tego stopnia, że stanowił on jej główną broń. Wśród lekkiej piechoty bizantyjskiej spotykamy też nieliczne oddziały oszczepników. Główną różnicę między piechotą lekką i ciężką stanowiło uzbrojenie ochronne, które w przypadku piechoty lekkiej zredukowane zostało do minimum. Podobnie, jak w przypadku katafraktów, oddziały piechoty bizantyjskiej były jednolicie umundurowane i każdy miał własne barwy, które nosili wszyscy przynależący doń żołnierze. Głębokość standardowego szyku piechoty wynosiła 16 szeregów.

13
Komnata Mistrzów Wojny / Taktyka Wojsk Bizantyjskich
« dnia: 12 Sierpień 2019, 12:23:48 »
Taktyka Wojsk Bizantyjskich

Armia Bizantyjska składała się zazwyczaj w połowie z kawalerii, w połowie z piechoty, ta z kolei w połowie z piechoty lekkiej i piechoty ciężkiej. Taktyka Bizantyjczyków w czasie bitwy była ogólnie rzecz biorąc taktyką ofensywną. Stosowano falowe, skoodrynowane ataki na siły wroga. Szczególnie chętnie stosowano oskrzydlenie i atak na tyły. Ugrupowanie wojska opierało się na dwóch liniach i dwóch oddziałach osłonowych z tyłu. Z kolei linie dzieliły się na centrum i dwie flanki osłaniane przez dalsze dwa oddziały. Odwody i oddziały osłaniające flanki stanowiła konnica, linie centrum i obu flank tworzyła piechota, w tym centrum piechota ciężka. Przed szykiem jako osłona działały wydzielone oddziały harcowników, głównie łucznicy.

Taktyka bizantyjska była taktyką ofensywną, z wyjątkiem sytuacji, kiedy przeciwnik dysponował przewagą w jeździe. Wówczas czekano na jego uderzenie, po którym starano się wyprowadzić kontruderzenie, przede wszystkim na flanki. Jeżeli pierwszy rzut uległ, wycofywał się między kolumnami drugiego rzutu, a do akcji wkraczał rzut drugi. Jeśli i drugi rzut nie wytrzymywał impetu przeciwnika, zwykle wodzowie bizantyjscy starali się ratować sytuację potężną szarżą odwodowej ciężkiej kawalerii, która miała za zadanie rozbić zmieszane podczas walki siły wroga. Natarcia przeprowadzano tak, by oskrzydlić przeciwnika, wyjątkowo atakowano frontalnie. Powyższe stanowi jedynie bardzo ogólny schemat, w rzeczywistości szyk bizantyjski miał wiele odmian i wariantów. Spośród istotnych elementów taktycznych warto jeszcze wspomnieć o tym, że piechota bizantyjska, podobnie jak rzymska w czasach antycznych, miotała na przeciwnika włócznie, tuż przed bezpośrednim starciem, co niejednokrotnie hamowało impet jego natarcia.

Podkreślić należy istnienie rozwiniętej bizantyjskiej myśli taktycznej, której ślady odnaleźć można w powstałych wówczas podręcznikach taktyki i strategii wojennej, najbardziej znane spośród nich to:
               - Strategikon Pseudo-Maurycego, napisany ok. 580 roku.
               - Tactica cesarza Leona Mądrego, napisany ok. 900 roku.
               - Podręcznik wojskowy z końca X wieku napisany przez jednego z oficerów cesarza Nikefora Fokasa.

Na ich podstawie stwierdzić można, że najbardziej charakterystyczne cechy taktyki bizantyjskiej to ofensywność, dążenie do przejęcia inicjatywy w bitwie i działania oskrzydlające. Innym czynnikiem, który przejęli Bizantyjczycy po starożytnych Rzymianach, a który stał się źródłem ich sukcesów, była adaptacja do metod walki przeciwnika.

14
Komnata Mistrzów Wojny / Formacje Wojsk Bizantyjskich
« dnia: 12 Sierpień 2019, 12:09:19 »
Formacje Wojsk Bizantyjskich

Katafrakci – ciężka jazda wzorowana na dawnej jeździe perskiej. Byli bardzo dobrze wyszkoleni i zdyscyplinowani. Ich uzbrojenie ochronne było w zasadzie porównywalne z rycerskim, ale nie używali kopii, tylko długich i dość ciężkich włóczni.

Themata hippeis (jazda temowa) -  średniozbrojna jazda rekrutowana z osadników wojskowych. Najchętniej walczyli łukiem, choć potrafili też walczyć wręcz. Stanowili główną masę bizantyjskiej konnicy.

Tagmata hippeis (gwardia konna) – formacja zaciężna, bardzo różnorodnie, ale zazwyczaj ciężko uzbrojona.

Trapezitoi – lekkokonni łucznicy, rekrutowani głównie z ludów stepowych. Jazda niejednorodnie uzbrojona, zwykle jednak częściowo opancerzona. Formacja odznaczała się wysokim poziomem zdyscyplinowania.

Stradioci – lekka jazda najemna werbowana głównie na Bałkanach. Stosowana przede wszystkim do zadań rozpoznawczych. Często walczyli jako konni oszczepnicy oraz konni łucznicy.

Lonchophoroi – średniozbrojna jazda, uzbrojona w długie włócznie.

Gwardia wareska – formacja ciężkiej piechoty werbowana spośród Wikingów. Była w miarę (jak na Wikingów) jednolicie uzbrojona. Walczyli nie tylko duńskimi toporami, ale również włóczniami w falandze. Na uzbrojeniu niewielkiej ich części stanowiącej gwardię pałacową były prawdopodobnie trackie sierpy (rhompai).

Skutatoi – ciężkozbrojna zaciężna piechota. Używali kolczug, dużych tarcz (scutum) oraz włóczni. Walczyli w falandze.

Themata taxeis (tarczownicy piechoty temowej) – do końca XI wieku podstawowa formacja piechoty bizantyjskiej. Na ich uzbrojenie składały się stosunkowo długa włócznia i duża owalna tarcza. Poza tym używali lekkiego hełmu, a także czasmi tzw. przeszywnicy, niekiedy jednak władze temowe dawały im lepsze uzbrojenie (skutatoi jednak nie dorównywali).

Themata toxotai (łucznicy) – stanowili mniej więcej połowę masy piechoty temowej.

Peltaści – najemnicy, głównie z Azji Mniejszej. Piesi oszczepnicy nawiązujący do antycznej formacji o tejże nazwie. W przeciwieństwie do swoich antycznych poprzedników nosili lekkie pancerze, za to podobnie jak tamci byli bardzo zdyscyplinowani. Bardzo skuteczni w trudnym terenie (góry, lasy etc.).

Tzakones (Bizantyjska milicja miejska) – różnorodnie uzbrojona, charakteryzowała się na ogół dużym patriotyzmem podczas walki z najeźdźcami.

15
Komnata Astrologii / Zaćmienie Słońca i Księżyca
« dnia: 11 Sierpień 2019, 08:02:29 »
Zaćmienie Słońca

Zaćmienie Słońca powstaje, gdy Księżyc znajdzie się pomiędzy Słońcem a Ziemią i tym samym przesłoni światło słoneczne. W ciągu roku występują (gdzieś na kuli ziemskiej) co najmniej dwa zaćmienia Słońca, ale nie więcej niż pięć (z tych najwyżej trzy są całkowite). Z powodu ruchów pływowych występujących na Ziemi, Księżyc stopniowo oddala się od naszej planety. Tempo tego ruchu to około 4 cm rocznie. Za mniej więcej 600 mln lat średnica kątowa tarczy Księżyca stanie się na tyle mała, że całkowite zaćmienia Słońca przestaną występować. Obserwować będzie można jedynie zaćmienia częściowe i obrączkowe.


Rodzaje zaćmień Słońca
* Zaćmienie częściowe – występuje, gdy obserwator nie znajduje się wystarczająco blisko przedłużenia linii łączącej Słońce i Księżyc, by znaleźć się całkowicie w cieniu Księżyca, lecz na tyle blisko, że znajduje się w półcieniu.
* Zaćmienie całkowite – występuje, gdy obserwator znajduje się w cieniu Księżyca. W takim przypadku widoczna staje się korona słoneczna. Jest to możliwe dzięki temu, że obserwowane rozmiary kątowe Księżyca są tylko nieznacznie większe od rozmiarów kątowych Słońca i w przypadku zaćmienia całkowitego, Księżyc przysłania całkowicie powierzchnię Słońca, ale nie przysłania korony słonecznej. Na kilka chwil przed całkowitym przesłonięciem Słońca przez Księżyc powstaje przepiękne zjawisko nazywane poetycko "pierścień z diamentem".
* Zaćmienie obrączkowe – zwane również zaćmieniem pierścieniowym występuje wtedy, gdy, podobnie jak w przypadku zaćmienia całkowitego, obserwator znajduje się bardzo blisko przedłużenia linii łączącej Słońce i Księżyc. W odróżnieniu jednak od zaćmienia całkowitego, w przypadku zaćmienia pierścieniowego rozmiary kątowe Księżyca są mniejsze niż rozmiary kątowe Słońca. Dzieje się tak wtedy, gdy zaćmienie ma miejsce w czasie, gdy Księżyc znajduje się w pobliżu apogeum swojej orbity, czyli w pozycji najbardziej oddalonej od Ziemi.
* Zaćmienie hybrydowe – zachodzi wówczas, gdy w pewnych miejscach Ziemi to samo zaćmienie jest całkowite, a w innych obrączkowe. Tylko około 5% wszystkich zaćmień jest hybrydowych.
W przypadku zaćmienia centralnego (całkowite, obrączkowe lub hybrydowe) obserwator nie znajdujący się w centrum, czyli nie w cieniu, ale w półcieniu obserwuje jedynie zaćmienie częściowe.


Strony: [1] 2
BloQcs design by Bloc
SMF 2.0.6 | SMF © 2013, Simple Machines
Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum
virginia karyllia best mojekacper2 republikanowegokucelgradu