Została założona około 300 roku p.n.e przez Seleukosa I Nikatora, jednego z wodzów Aleksandra Macedońskiego, który nazwał ją na cześć swego ojca Antiocha.
Architekt Ksenariusz wybrał miejsce dla założenia miasta na brzegu rzeki Orontes, zaraz za jej przełomem przez łączące się nieopodal pasma Libanu i Antylibanu, na żyznej równinie u stóp góry Silpius, na skrzyżowaniu szlaków handlowych z północy na południe i ze wschodu na zachód.
Seleukos osiedlił w Antiochii swoich macedońskich żołnierzy oraz grupę Żydów z Palestyny, którym zagwarantował równouprawnienie z Grekami.
Antiochia została stolicą państwa Seleucydów i niemal od razu stała się ośrodkiem handlu.
W 64 p.n.e. Antiochia została zajęta przez wojska rzymskie pod wodzą Pompejusza i stała się stolicą rzymskiej prowincji Syrii. Antiochię obdarzono wówczas szerokim samorządem. Pod rządami Rzymu miasto rozkwitło i stało się największą metropolią Syrii, jej militarną, gospodarczą i kulturalną stolicą.
Miasto rozbudowało się odpowiednio do swej rangi – powstały wielkie świątynie, forum, teatr, amfiteatr, biblioteka, łaźnie, akwedukty i inne budowle użytku publicznego. Dwie główne ulice miasta, krzyżujące się pod kątem prostym, zostały ozdobione posągami i kolumnadami. Zbudowano pięć mostów przez Orontes, z których do dziś ostał się jeden. Dobrobytowi miasta nie zaszkodziły dwa katastrofalne trzęsienia ziemi w połowie I wieku ani następne w 115, podczas którego o mało nie zginął cesarz Trajan. Podczas wojen partyjskich pod koniec swego panowania uczynił on Antiochię główną bazą wypadową rzymskich wojsk. W czasach bizantyjskich powstał pałac cesarski i hipodrom.
Ogromne miasto stało się kosmopolityczne, choć zawsze dominowali w nim Grecy. W Antiochii krzyżowały się wpływy najeźdźczych kultur rzymskiej i greckiej (hellenistycznej), miejscowej kultury syryjskiej (aramejskiej) i infiltrującej ze wschodu kultury perskiej. W wyniku ożywionych kontaktów handlowych w mieście pojawiali się goście nawet z Indii i Chin. W ślad za pieniędzmi do miasta ściągali również uczeni.
W Antiochii współistniały różne religie pogańskie. Była także znacząca wspólnota żydowska, choć nie tak stara i liczna jak w Aleksandrii.
Antiochia Syryjska stała się drugim chronologicznie po Jerozolimie ośrodkiem chrześcijaństwa, jeszcze w czasach biblijnych – po ukamienowaniu świętego Szczepana diakona i rozproszeniu się Kościoła jerozolimskiego. Przekazują to Dzieje Apostolskie:

Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, głosząc słowo samym tylko Żydom. Niektórzy z nich pochodzili z Cypru i z Cyreny. Oni to po przybyciu do Antiochii przemawiali też do Greków i opowiadali Dobrą Nowinę o Panu Jezusie. A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbędla Pana. Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami. W tym czasie właśnie przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy. Jeden z nich, imieniem Agabos, przepowiedział z natchnienia Ducha, że na całej ziemi nastanie wielki głód. Nastał on za Klaudiusza. (Dz 11, 19-28)

Około roku 50 miasto było punktem wyjścia dla podróży misyjnych świętego Pawła Apostoła. Jednym z pierwszych biskupów był Ignacy Antiocheński
Chrystianizacja Antiochii nabrała tempa szczególnie w III w. – tak że pod koniec tego stulecia chrześcijanie stanowili w mieście grupę równie dużą co wyznawcy innych religii. Miasto stało się jednym z ważniejszych ośrodków greckiego chrześcijaństwa.
W III w. Antiochia ofiarowała rozwijającej się teologii chrześcijańskiej zaplecze intelektualne i kulturowe porównywalne do tego, jakim była stolica Egiptu Aleksandria. Antiochia kultywowała bardziej tradycję filozoficzną Arystotelesa, dominujący wpływ miał również judaizm rabiniczny. Aleksandria zaś była bardziej zwrócona ku platonizmowi oraz judaizmowi hellenistycznemu. Ta różnica mocno zaznaczyła się w sposobie uprawiania teologii w obydwu ośrodkach. Antiocheńska tradycja teologiczna, nazwana w historii teologii szkołą antiocheńską, nie była związana z jedną instytucją, ukształtowały ją poglądy poszczególnych teologów i grup ich uczniów. Początki są wiązane z Lucjanem (zm. 312). Nie jest pewne czy był on pod wpływem nieco starszego od niego Pawła z Samosaty. Ten ostatni poprzez zbytnie kładzenie nacisku na ludzką naturę Chrystusa naraził się na oskarżenie o odmawianie Mu godności Synostwa Bożego i propagowanie tzw. dynamicznego Monarchianizmu czyli doktryny, która twierdziła, że Jezus otrzymał moc Bożą (gr. dynamis) w czasie chrztu w Jordanie. Zupełnie odmienną postawę miał Eustacjusz, który bardzo ostro krytykował Arianizm. Kolejną, odmienną światopoglądowo postacią, był Diodor z Tarsu. Jego uczniami byli Jan Chryzostom i Teodor z Mopsuestii. Tego ostatniego zaś uczniem był Nestoriusz, późniejszy patriarcha Konstantynopola w latach 428-431, autor potępionej przez Sobór efeski doktryny o rozdzieleniu dwóch natur w Chrystusie. Pod wpływem tradycji antiocheńskiej był także obrońca Nestoriusza, Teodoret z Cyru.
W miarę rozwoju hierarchii kościelnej biskupi Antiochii szybko stali się metropolitami, a następnie patriarchami, rządzącymi kościołem całej Azji Mniejszej. W Soborze nicejskim I (325 r.) uczestniczyło dwudziestu dwóch biskupów z patriarchatu antiocheńskiego.
Mimo tego iż miasto stało się jednym z centrów chrześcijaństwa starożytnego, jeszcze w połowie IV w., jak wskazują pisma Libaniusza, Antiochia była także jednym z centrum pogańskiej opozycji wobec chrześcijaństwa. Są świadectwa, że pogaństwo, wraz z kultem trwało jeszcze w VI wieku. Niemniej, w czasie restauracji pogaństwa za Juliana Apostaty, ucznia Libaniusza, chrześcijańska Antiochia odnosiła się do cesarza w obelżywy sposób, co skłoniło go do napisania dzieła pod tytułem Misopogon, zaś u schyłku starożytności miasto znane było jako Teopolis (Theopolis), czyli „Miasto Boga”,
Z Antiochii pochodził i w niej przez szereg lat działał Jan Chryzostom (ur. 347). Zachowały się jego mowy do ludu antiocheńskiego. W jego kazaniach często przejawia się motyw niekorzystnego wpływu moralności pogańskiej na wiernych Antiochii. Zwracał uwagę na wyścigi konne, widowiska cyrkowe i teatralne. Tym ostatnim za jego czasów bardzo daleko było do teatru Sofoklesa. Aktorzy często odgrywali prowokujące sceny miłosne, dlatego Jan określał je jako prawdziwą szkołę nierządu.
Do IV wieku w mieście dochodziło do sporów chrześcijańsko-żydowskich, przeradzających się nawet w zamieszki.
Według Józefa Flawiusza Antiochia stała się trzecim co do wielkości miastem imperium rzymskiego. Strabon pisał, że była niewiele mniejsza od Aleksandrii.
Po podziale cesarstwa rzymskiego w 395 roku Antiochia znalazła się we wschodniej części imperium.
W 525 miasto ucierpiało od wielkiego pożaru, a w 526 zostało zrujnowane przez wielkie trzęsienie ziemi (ponownie w 528), jednak od razu odbudowano zniszczone dzielnice. W 540 na krótko zdobyli je i całkowicie zburzyli Persowie. Miasto odbudował cesarz Justynian I Wielki, ale już jako znacznie mniejsze. Persowie ponownie zdobyli Antiochię w 611.
Armia Bizancjum miasto ponownie odzyskała, by w 637 utracić je na rzecz Arabów. Od tego czasu zaczął się upadek miasta, które na trwale zostało odcięte granicami od dotychczasowych szlaków handlowych i spadło do roli ośrodka regionalnego. Jej rolę jako głównego ośrodka Syrii przejął Damaszek, a w północnej Syrii coraz większą rolę odgrywało Aleppo. Niemniej, Antiochia pozostawała jednym z głównych miast drugiego, wewnętrznego pasa fortec granicznych, zwanego Al-ʿAwāṣim. Za panowania Hamdanidy Sajf ad-Dauli Antiochia podniosła bunt i, przez pewien czas, utrzymywała niezależność. W 969 bizantyjski cesarz Nicefor Fokas odbił Antiochię, lecz miasto nie odzyskało już dawnego znaczenia. W 971 roku Antiochię próbowali zdobyć Fatymidzi. Niemniej, Antiochia stała się stolicą katepanatu i podlegały jej wszystkie okoliczne temy.
Po krótkotrwałym panowaniu Ormianina Filareta, w 1085 Antiochię zdobyli podstępem Turcy Seldżuccy. od których odzyskali je krzyżowcy pod wodzą cesarza Jana I który nadał miasto Zakonowi Krzyżackiemu, a następnie uczynił stolicą księstwa którego władca niezbyt interesował się poddanymi więc najsilniejszym w mieści żywiołem łacińskim są Niemcy.

Dekret Królewski

W Imię Boże, Amen. Na wieczną rzeczy pamiątkę
My, Maurycy, z łaski Boga król Jerozolimy, książę Niderlandów, Oranii i Nassau, pan Antiochii etc.etc.
ustanawiamy co następuje:

1. Od tej chwili Miasta Nasze Królewskie Jerozolima, Nazaret i Betlejem wraz z ich okręgami stanowić mają wieczną i niezbywalną własność panującego monarchy
2. Pozostałe włości wchodzące dotychczas w skład królewskiego patrymonium, poza Miastem Królewskim Antiochią, zostają oddane do swobodnej dyspozycji panującego monarchy który może je dla dobra Królestwa swobodnie sprzedać, zastawić lub nadać. Pożytki z nich płynące trafiać mają do skarbca Królestwa i służyć dla pokrycia potrzeb Korony
3. Miasto królewskie Antiochia stanowić będzie prywatną własność naszą i następców naszych. Wszelkie pożytki z niego płynące trafiać będą do naszego prywatnego skarbca.
4. Prawo Zakonu Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona do stacjonowania w zamkach granicznych wskazanych przez imperatora Jana I utrzymanym zostaje.
5. Dekret zyskuje moc z chwilą ogłoszenia

dano w Antiochii w dzień świętego Marcelina, papieża  Roku Pańskiego 2022
Maurycy,król

Stan:28332 B  dochód: 30 055 B


Majątek:
Miasto Antiochia
Forteca
Mury
Ratusz
kościół p.w. św. Piotra
605 kamienic
5 karczem
3 zajazdy
5 targów
komora celna
2 rogatki celne
Dochód: 32600 B
 4 wsie z 20 chatami chłopskimi, chatą zarządcy, karczmą i młynem
dochód :1920 B
dochód całkowity
Fundacje:
Bazylika Grobu Bożego
utrzymanie 1500 B

Korzystając z trwającego rozejmu król wraz z dostojnikami przyjechali do Betlejem na Święto Objawienia Pańskiego.
Uroczystości przewodził proboszcz Bazyliki Narodzenia Pańskiego
Po odśpiewaniu przez chór Introitu
https://liturgyguy.files.wordpress.com/2013/12/extraordinary-form-mass.jpg?w=584
rozpoczęła się liturgia podczas której celebrans wygłosił kazanie

Wśród nocnej ciszy nie tylko rozlega się głos: Bóg się Wam rodzi!, ale także słychać echo wołania Boga z raju: Adamie, gdzie jesteś?

 

Bóg szuka człowieka i dlatego stał się jednym z nas, abyśmy mogli w Jezusie Chrystusie odnaleźć prawdziwe szczęście (utracony raj), abyśmy mogli w Nim odnaleźć odpowiedź na pytania o sens i cel życia. Człowiek od zawsze poszukiwał odpowiedzi na te pytania i można powiedzieć, że człowiek zawsze szuka Boga.

 

 

Trzej Królowie stali się dla nas wzorem ludzi szczerze poszukujących Boga.

 

 

Podążali za dwoma światłami, które wskazywały im drogę.

 

Podążyli za światłem gwiazdy.

 

Na pewno chodzi tu o gwiazdę prawdziwą, nie symboliczną. Słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, jak Mędrcy powiadają:

Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie, oraz: A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było dziecię.


Papież Benedykt XVI powiada, że Mędrcy „byli uczonymi, którzy obserwowali gwiazdy i poznawali historię ludów. Byli ludźmi nauki w szerokim sensie tego słowa, gdyż obserwowali kosmos tak, jakby był on wielką ksiegą pełną boskich znaków i przesłań dla ludzi”. Nie lekceważyli tych znaków, traktowali je poważnie.

 

Podobnie jak wtedy, tak i dzisiaj świat nauki jest pełen niesamowitych odkryć, które dla wielu uczonych stają się znakami wskazującymi na istnienie Boga.

 

Ale ich gwiazdą była też tęsknota serca, wynikająca z wnikliwej znajomości ludzkiej natury, która jest ograniczona i nie może w pełni zaspokoić najgłębszych pragnień człowieka. Wiedzieli, że nic, co ziemskie, nie jest w stanie nasycić ich serca. Nawet udana ludzka miłość, sukcesy, kariera, władza, bogactwa nie dają prawdziwego szczęścia z prostej przyczyny – wszystko przemija. Tęsknili zatem za czymś wiecznym, za czymś pewnym, za nieprzemijającym dobrem i pięknem. Szukali szczęścia według słów wypowiedzianych później przez św. Augustyna: Chcesz mieć radość wieczną, złącz się z tym, który jest wieczny.
Podążali za światłem słowa Bożego.
Nie uważali jednak swej wiedzy za samowystarczalną, lecz brali pod uwagę jeszcze Boże Objawienie i byli otwarci na tajemniczy Boży głos.
Gubiąc się na drodze swoich poszukiwań, korzystają ze światła słowa Bożego. Słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, że arcykapłani i uczeni ludu pomagają Mędrcom odnaleźć miejsce nowo narodzonego Króla żydowskiego, cytując tekst proroków:
W Betlejem judzkim, bo tak zostało napisane przez Proroka: «a ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela».
Słowo Boże stało się dla nich ważnym drogowskazem.
Byli także otwarci na natchnienia Boże, gdyż po spotkaniu z Dzieciątkiem Jezus w Betlejem, otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się z powrotem do swojego kraju. Zmienili plany. Możemy powiedzieć, że byli posłuszni swojemu sumieniu, poprzez które Bóg przemówił do nich.
Trzej Królowie uczą nas, że kiedy poszukujemy Boga, musi być w nas harmonia między rozumem i wiarą, między nauką i Objawieniem. Mędrcy po wysłuchaniu i przyjęciu proroctw, gdy tylko ruszają dalej w drogę do Betlejem, dostrzegają na nowo gwiazdę. Powiedzielibyśmy – odnaleźli się. Ten zaś szczegół jest potwierdzeniem pełnej harmonii między poszukiwaniem ludzkim a Bożą prawdą, harmonii, która napełniła radością serca.
Bardzo często współczesny człowiek ulega pokusie, by poszukiwać szczęścia w oparciu o własne siły, w oparciu tylko o swój rozum. Chce sam sobie poradzić, ufając w swój geniusz, a wiarę i religię traktując za coś przestarzałego, a wręcz za coś, co jest przeszkodą, co trzeba odrzucić, by być wolnym i spełniającym się człowiekiem. A tak naprawdę rozum nigdy nie wchodzi w rzeczywisty konflikt z wiarą! Benedykt XVI powiada, że:
„Bóg stworzył nasz rozum i daje nam wiarę, proponując, byśmy w wolności przyjęli ją jako cenny dar”.
Poszukiwania Mędrców z pomocą wiary i rozumu zakończyły się sukcesem. Znaleźli dziecię z Matką Jego, Maryją.
Na pewno byli zaskoczeni tym, co zobaczyli. Szukali przecież króla w pałacu, a znaleźli bezbronne Dziecię w szopie! Mogli się czuć rozczarowani i oszukani. Jednak są otwarci na tajemnicę, która przyjmują. Dają się zaskoczyć.
Następnie padli na twarz i oddali Mu pokłon.
To, co uczynili Mędrcy, po grecku opisane jest słowem „proskynesis”, zaś po łacinie słowem „adoratio”. Oba te słowa ukazują nam pełny sens tego, co się dokonało. „Proskynesis” oznacza podporządkowanie się, uznanie Boga za prawdziwą miarę i źródło praw, które postanowiają przestrzegać. Zaś „adoratio” to „ad-oratio”, czyli z ust do ust, pocałunek, uścisk, a zatem szacunek, miłość. Podporządkowanie staje się zjednoczeniem, ponieważ Ten, któremu się podporządkowują, jest Miłością. W ten sposób podporządkowanie zyskuje sens, ponieważ nie narzuca nam niczego z zewnątrz, lecz wewnętrznie nas wyzwala.
Na koniec otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.
Składając dary, pokazują, że w Jezusie rozpoznają Króla i Syna Bożego. Złoto, kadzidło i mirra – to były standardowe dary składane królowi, którego uznawano za boga. Jednak widząc Jezusa, zrozumieli, że temu Królowi takie dary nie wystarczają, że jedyny godny dar, który mogą złożyć, to ofiarowanie samych siebie w służbie Jemu. Zrozumieli, że dar mniejszy niż ich życie temu Królowi nie wystarczy.
Zewnętrzna wędrówka Trzech Króli zakończyła się. Lecz w tym momencie rozpoczyna się dla nich nowa droga, wewnętrzne pielgrzymowanie, które zmienia całe ich życie.
Mędrcy ze Wschodu to tylko początek długiego korowodu ludzi, którzy w swoim życiu nieustannie wypatrywali Bożej gwiazdy, szukali tego Boga, który jest blisko nas, ludzi, i wskazuje nam drogę. Dołączajmy codziennie do tego korowodu ludzi poszukujących i odnajdujących Boga.
Nie spotkaliby Mędrcy Boga, gdyby nie przyjął On ludzkiej postaci. Nie spotkaliby Mędrcy Boga, gdyby nie podjęli wysiłku poszukiwania.
Idźmy przez życie z Chrystusem i żyjmy, adorując Boga!

-Gwardia Hetajrów

Najstarsza, czterystuosobowa, jednostka gwardii towarzysząca jeszcze w Synopie. Powołana w marcu 2019 z jeńców chrześcijańskich uwolnionych w wyprawie do Afryki Północnej. Stanowi prawdziwy tygiel narodowościowy ponieważ służą w niej m.in. Grecy, Włosi, Armeńczycy i Syryjczycy a nawet Hiszpanie. Językiem komendy jest jednak grecki.
W wyniku intensywnych szkoleń jednostka stanowi jeden, wielki zgrany mechanizm bojowy, choć każdy z żołnierzy również z powodzeniem może walczyć sam. Doskonale opłacani i spokojni o los rodzin hetajrowie są bezgranicznie wierni wodzowi. Ich zadaniem jest ochrona osoby króla lub baliwa w razie królewskiej nieobecności oraz pałacu królewskiego i skarbca. Ich droungarios nie podlega jak reszta gwardii marszałkowi lecz jest bezpośrednio odpowiedzialny przed królem lub baliwiem w razie królewskiej nieobecności.
Uzbrojenie na początku stanowiła zdobyczna broń muzłumańska. W miarę postępu kampanii i dalej po jej zakończeniu żołnierze otrzymywali broń bizantyjską czyli włócznie, spaty i migdałowate tarcze oraz żelazne zbroje lamelkowe (pozostałość po arabskich korzeniach drungusu)

Starożytna Jaffa została zbudowana na grzbiecie o wysokości 40 metrów (130 stóp), z szerokim widokiem na linię brzegową, co nadaje jej strategiczne znaczenie w historii wojskowości. Tell Jaffa, stworzony przez nagromadzenie zanieczyszczeń i składowiska na przestrzeni wieków, sprawiły, że wzgórze nawet wyższe. Miasto jako takie powstało najpóźniej około 1800 roku pne.
Jaffa jest wspomniana w liście starożytnego Egiptu z 1440 roku pne. Tak zwana opowieść o zdobyciu Joppy gloryfikuje jej podbój dokonany przez faraona Totmesa III , którego generał Dżhuty ukrył egipskich żołnierzy w workach niesionych przez juczne zwierzęta i wysłał ich zakamuflowanych jako hołd do miasta kananejskiego , skąd żołnierze wyszli i podbili je. Opowieść wyprzedza historię konia trojańskiego , opowiedzianą przez Homera
Jaffa jest wspomniana cztery razy w Biblii Hebrajskiej , jako miasto położone naprzeciw terytorium nadanego hebrajskiemu plemieniu Dana ( Joz 19:46 ), jako miejsce wejścia cedrów Libanu do Świątyni Salomona ( 2 Krl. 2:16) ), jako miejsce, z którego prorok Jonasz wyruszył do Tarszisz ( Jon 1: 3 ) i ponownie jako punkt wejścia cedrów Libanu do Drugiej Świątyni Jerozolimskiej ( Ezd 3: 7 ).
Jaffa jest wymieniona w Księdze Jozuego jako granica terytorialna plemienia Dana. Plemieniu Dana nie udało się wyprzeć Filistynów z Jaffy, ale wielu potomków Dana mieszkało wzdłuż wybrzeża i utrzymywało się ze statków i żeglowania. W „Pieśni o Deborze ” prorokini pyta: „דן למה יגור אוניות”: „Dlaczego Dan mieszka na statkach?”
Po panowaniu Kananejczyków i Filistynów król Dawid i jego syn, król Salomon, podbili Jaffę i wykorzystali jej port, aby sprowadzić z Tyru cedry użyte do budowy Pierwszej Świątyni . Za czasów króla Ezechiasza (חזקיהו), Sennacheryb , król Asyrii , najechał region z Jaffy. Po okresie okupacji babilońskiej , pod panowaniem perskim , Jaffą rządzili Fenicjanie z Tyru.  W Jaffie stacjonowały wojska Aleksandra Wielkiego . Później stała się miastem portowym z Seleucydów , dopóki nie został przejęty przez Machabeuszy ( 1 Mch 10: 74-76 ) i rządzone przez dynastię Hasmoneuszy. Według Józefa Flawiusza port w Jaffie był jednak mniejszy od portu w Cezarei .
Podczas pierwszej wojny żydowsko-rzymskiej Jaffa została zdobyta i spalona przez Cestiusza Gallusa .  Józef Flawiusz pisze, że zmasakrowano 8400 mieszkańców. Piraci operujący z odbudowanego portu wywołali gniew Wespazjana , który zrównał miasto z ziemią i wzniósł na jego miejscu cytadelę , instalując tam rzymski garnizon.
Nowy Testament wspomina że  w Jaffie św. Piotr przywrócił do życia "uczennicę" imieniem Tabita (zapisane w Dziejach Apostolskich , 9: 36-42). Dz 10: 10-23 opowiada, że ​​kiedy Piotr był w Jaffie, miał wizję dużego prześcieradła wypełnionego „czystymi” i „nieczystymi” zwierzętami, które zostały zniesione z nieba, wraz z przesłaniem od Ducha Świętego, który kazał mu towarzyszyć kilku posłańcom do Korneliusza do Cezarei Nadmorskiej.
Po podboju przez Arabów Al-Muqaddasi (ok. 945/946 - 991) opisał Jafę jako „leżącą na morzu, to tylko małe miasteczko, chociaż emporium Palestyny ​​i port Ar Ramlah . Jest chronione przez mocny mur z żelaznymi bramami, a także bramy morskie są z żelaza. Meczet jest przyjemny dla oka i wychodzi na morze. Port jest wspaniały ".  Po ponownym podboju przez cesarstwo miasto rozwija się jako główny port Królestwa Jerozolimy.

Wielki Meczet


Nablus-to dawne biblijne miasto Sychem przemianowane na Flavia Neapolis w 72 roku i zasiedlone weteranami rzymskim. W późniejszym okresie wielokrotnie dochodziło do krwawych konfliktów między chrześcijańskimi a  samarytańskimi mieszkańcami miasta. Dla tych ostatnich miasto jest ważne ponieważ znajdują się tu święte miejsca- Grób Józefa i Studnia Jakuba. W końcu cesarze rzymscy wygnali Samrytan z miasta. Po rządami Arabów miasto stało się ważnym ośrodkiem handlowym znów zasiedlonym m.in. przez Samarytan. Arabski geograf al-Muqaddasi opisał je jako obfite w drzewa oliwne, z dużym rynkiem, pięknie wybudowanym Wielkim Meczetem , domami zbudowanymi z kamienia, strumieniem przepływającym przez centrum miasta i sporymi młynami. Pod panowaniem dynastii Orańskiej miasto zachowało swój wieloetniczny charakter i żyją w nim populacje Chrześcijan, Samarytan, Arabów, Persów i Żydów.

Po południu na na horyzoncie mieszkańcy Pireusu dostrzegli zbliżające się jednostki pod banderą Rzeczypospolitej i rodu Orańskich. Po około tygodniowym pobycie na Krecie nawet niektórzy marynarze bez wykształcenia wiedzieli już co nieco o historii starożytnej Grecji. Dziś mogli podziwiać miejsce wielkiej bitwy pod Salaminą gdzie mniejsza flota grecka zwyciężyła znacznie większą flotę perską co stanowiło jeden z punktów zwrotnych wojny między oboma narodami. Pośród byłych i czynnych oficerów marynarek wojennych rozgorzała dyskusja na temat taktyki w tej bitwie i innych znanych historii morskich batalii starożytności. Tym czasem w porcie gromadziły się już wozy z ładunkiem. Był to miejscowy jedwab słynny na całe cesarstwo. Okręty spokojnie dobiły do brzegu gdzie załadowano wielki bele surowego jedwabiu. Przed wieczorem okręty były już w linii prostej na południe od dawnej Sparty.