7 marca

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Mt 23,1–12

6 marca

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”.

Łk 6,36–38

4 marca

[Święta Katarzyna usłyszała Boga mówiącego do niej]: Wyobraź sobie koło umieszczone na ziemi, a w środku tego koła wyrastałoby drzewo, które wypuściło z boku latorośl złączoną z nim. Drzewo ciągnie soki z ziemi, zamkniętej obwodem koła, bo gdyby znajdowało się poza ziemią, drzewo zginęłoby i nie rodziłoby owoców, dopóki nie będzie zasadzone w ziemi. Teraz wyobraź sobie, że dusza jest drzewem stworzonym dla miłości i mogącym żyć tylko miłością. Jeśli dusza ta nie ma prawdziwie boskiej doskonałej miłości, nie rodzi owoców życia, lecz śmierci. Trzeba więc, aby korzeń tego drzewa, to jest poryw duszy, tkwił i żywił się w kole prawdziwego poznania siebie. To poznanie siebie jest zjednoczone ze Mną, który nie mam początku ani końca, jak koło, które jest okrągłe i w którym będziesz próżno krążyć, tam i z powrotem, a nie znajdziesz, gdzie ono się zaczyna i kończy, a jednak znajdujesz się w nim. […] Drzewo miłości żywi się pokorą; drzewo to puszcza z boku latorośl prawdziwego rozeznania. Rdzeniem tego drzewa miłości jest cierpliwość, która jest pewnym znakiem mej obecności w duszy i zjednoczenia tej duszy ze Mną. To drzewo, tak słodko zasadzone, wydaje wonne kwiaty cnoty, o licznych i rozmaitych zapachach. Rodzi owoc pożytku dla bliźniego według gorliwości, z jaką ten przyjmuje owoce sług moich. Do Mnie wznosi woń chwały i sławy imienia mego, bo Ja je stworzyłem. Tak osiąga swój cel, a więc Mnie, który jestem życiem trwałym i nie mogę być odebrany duszy, jeśli ona nie chce.

Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380)

3 marca

Jakąkolwiek obelgą by nie był dotknięty, mnich zachowa spokój nie tylko na ustach, ale i w sercu. Jeśli czuje się choć trochę zaniepokojony, niech zachowuje absolutne milczenie i postępuje dokładnie tak, jak mówi Psalmista: Byłem wzburzony, a nie mówiłem (Ps 77,5 LXX); Rzekłem: «Będę się trzymał swoich dróg, by nie zgrzeszyć językiem. Postawiłem straż nad moimi ustami, podczas gdy grzesznik stał przede mną. Milczałem i uniżałem się, i milczałem nawet w dobrych sprawach» (Ps 39,2-3 LXX). Nie wolno mu zatrzymywać się nad teraźniejszością, nie wolno mu pozwolić, aby jego usta mówiły to, co w danej chwili podpowiada mu gniewny temperament lub co dyktuje mu rozgoryczone serce. Ale niech raczej odtwarza w swoim umyśle łaskę dawnego miłosierdzia; albo niech zwróci wzrok ku przyszłości, aby w duchu zobaczyć pokój już przywrócony, jakby był przed nim; niech go kontempluje, w chwili, gdy czuje się wzruszony, z myślą, że pokój zaraz powróci. Podczas gdy oczekuje na słodycz nadchodzącej zgody, nie będzie odczuwał goryczy obecnej kłótni, a najchętniej udzieli takiej odpowiedzi, o którą nie będzie musiał się oskarżać, ani być upominany przez brata, gdy przyjaźń zostanie przywrócona. W ten sposób wypełni słowo proroka: W zapale gniewu wspomnij na swe miłosierdzie (Ha 3,2 LXX).

Św. Jan Kasjan (ok. 360–453)

1 marca

Pokaż nam, że zmartwychwstanie człowieka martwego od trzech dni jest możliwe i że człowiek złożony w grobie może zmartwychwstać po trzech dniach – powiedział ktoś. Jeśli bowiem szukamy wiarygodnego świadectwa co do tych dokładnych okoliczności, Pan Jezus sam je podaje w Ewangeliach, kiedy mówi: Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi (Mt 12,40; Jon 2,1). Także kiedy przypatrujemy się historii Jonasza, podobieństwo wydaje się nam bardzo znaczące. Jezus został posłany głosić nawrócenie, podobnie jak Jonasz. Ale ten ostatni ucieka, nie troszcząc się o to, co z tego wyniknie, podczas gdy Jezus przychodzi chętnie, aby głosić zbawcze nawrócenie. Jonasz spał na statku i chrapał, podczas gdy wicher poruszał morzem. To także podczas snu Jezusa morze, opatrznościowo, przebudziło się, aby objawić moc Tego, który spał. […] Jonasz został wrzucony do wnętrza potwora, Jezus przeciwnie, sam zstąpił tam, gdzie się znajdował mistyczny potwór śmierci. I zstąpił sam, aby śmierć wyrzuciła – wypluła – tych, których połknęła, jak wspomina fragment Pisma: Wyrwę ich z ręki piekieł, z ręki śmierci ich odkupię (Oz 13,14 LXX). […] Sądzę, że Jonasz został oszczędzony, bo u Boga wszystko jest możliwe (Mt 19,26). Sądzę także że Chrystus został wskrzeszony spośród zmarłych: liczne są bowiem świadectwa w moim posiadaniu, pochodzące zarówno ze Świętych Pism, jak i z działania aż do dzisiaj Tego, który zmartwychwstał, jedynego, który zstąpił do piekieł, aby z nich natychmiast powrócić. Ponieważ zstąpił do śmierci i wskrzesił wiele ciał świętych, którzy byli martwi… Skoro zatem mamy proroctwa, wiara mieszka w nas.

Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386)