9 marca

Umocniłeś go na małą chwilę, aby przeszedł do życia wiecznego (Hi 14,20 Wlg). Człowiek został umocniony na krótką chwilę, ponieważ na odmierzony czas otrzymał siłę do życia na tym świecie, aby przejść do życia wiecznego, gdzie żadna granica nie zakończy jego życia. Ale w tym krótkim czasie, w którym został wzmocniony, staje w sytuacji, w której w wieczności znajdzie albo niekończącą się radość, albo męki, które będzie cierpiał na zawsze. I właśnie dlatego, że został na chwilę wzmocniony, Hiob natychmiast dodaje te słuszne słowa: Zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go. Twarz człowieka zostaje zmieniona, gdy jego piękno zostaje zniszczone przez śmierć. Jest on również oddalony, ponieważ z dóbr, które dobrowolnie nabył, jest zmuszony przejść wbrew sobie do świata wieczności; a kiedy tam dotrze, te dobra, których był panem i o które tak zabiegał, co się z nimi stanie, kiedy je opuści? Nie wie. Stąd znowu te słowa: Czy we czci jego synowie? Czy w pogardzie – on nie wie. (Hi 14,21) Bo jeśli ci, którzy jeszcze żyją, nie wiedzą, gdzie są dusze zmarłych, to i zmarli nie wiedzą, jak uporządkowane jest życie w ciele tych, którzy po nich następują: życie ducha jest też dalekie od życia ciała. A jeśli cielesne i bezcielesne są przeciwstawne w swojej naturze, to są równie odrębne w swoim poznaniu. To rozróżnienie nie dotyczy jednak dusz świętych, bo choć widzą one w sobie promienny blask Boga Wszechmogącego, to nie można wierzyć, że poza nimi może istnieć byt, o którym nie mają pojęcia.

Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604)

8 marca

Gdy ból zawładnie całą mą duszą, I horyzont się ściemni, jak noc, A serce rozdarte męki katuszą, Jezu ukrzyżowany, Tyś moja moc. Gdy dusza bólem zmroczona, Wytęża siły i walczy bez wytchnienia, A serce w udręczeniu gorzkim kona, Jezu ukrzyżowany, nadziejo mego zbawienia. I tak dzień po dniu upływa, A dusza kąpie się w goryczy morza; I serce się we łzach rozpływa, Jezu ukrzyżowany, Ty mi świecisz jak zorza. A gdy kielich goryczy już się przelewa, I wszystko wobec niej jest sprzysiężone, A dusza ogrójcowe chwile przeżywa, Jezu ukrzyżowany, w Tobie mam obronę. Gdy dusza w poczuciu swej niewinności Przyjmuje od Boga te dopuszczenia, Wtenczas serce jest zdolne odpłacać się miłością za przykrości, Jezu ukrzyżowany, mą słabość we wszechmoc zmieniaj.

Św. Faustyna Kowalska (1905–1938)

7 marca

 Jednego macie Ojca, którym jest Bóg, wszyscy braćmi jesteście. Mówisz nam to wyraźnie, mój Panie Jezu: wszyscy ludzie tworzą jedną wielką rodzinę, wszyscy są braćmi, Bóg jest wspólnym Ojcem, wszyscy powinni mieć jedni dla drugich myśli, słowa, uczynki, które dobry ojciec chciałby, żeby jego dzieci spełniały między sobą. Miłość, jaką najlepszy z ojców chce widzieć między braćmi, to miłość, jaką należy okazywać wszystkim ludziom, każdemu człowiekowi, bez wyjątku. I nasz wzór, Jezus, daje nam tego przykład: to Bóg przychodzi na ziemię pokazać nam, w ludzkiej postaci, jak pragnie, by każdy człowiek kochał innych ludzi. Żyje trzydzieści cztery lata i przelewa swoją krew pośród najgorszych udręk dla uświęcenia i zbawienia wszystkich ludzi, nie tylko wszystkich ogólnie, ale za każdego w szczególności: w taki sposób, że nie istnieje nikt, o którym by nie powiedziano: za tego człowieka Jezus umarł, żeby go zbawić i uświęcić. Po zaleceniu miłości braterskiej oto przykład, jaki dał Jezus. Jak mówi św. Paweł, to wasz brat, za wielką cenę nabył go Chrystus! (por. 1 Kor 6,20). Każdy człowiek jest naszym prawdziwym bratem w Bogu, a każdy człowiek został tak bardzo umiłowany i tak obdarzony szacunkiem przez Jezusa, że umarł za niego. Każdy człowiek powinien nam się jawić jak brat, i to brat okryty płaszczem Krwi Jezusa.

Św. Karol de Foucauld (1858–1916)

6 marca

O niewysłowiona miłości! O słodka miłości! O wieczny ogniu! Ty jesteś tym ogniem, który zawsze płonie. O wszechwładna i wieczna Trójco, Ty jesteś sprawiedliwością bez skazy, prostotą bez cienia, jesteś nieudawaną szczerością. Skieruj spojrzenie swojego miłosierdzia na stworzenia. Rozumiem, że miłosierdzie należy tylko do Ciebie i gdziekolwiek się zwrócę, znajduję tylko Twoje miłosierdzie. Dlatego przychodzę do Ciebie, wołam przed Twoim miłosierdziem: O Boże, zmiłuj się nad światem. Chcesz, abyśmy służyli Ci, odwieczny Ojcze, zgodnie z Twoją wolą, a Ty sam określasz drogi swoich sług. To ma nas nauczyć, że nie możemy w żaden sposób oceniać wewnętrznego stanu stworzenia po jego zewnętrznych dziełach, ale że musimy zdać się na Twoją wolę, zwłaszcza w przypadku Twoich sług, którzy są z tą wolą zjednoczeni i w niej przemienieni. Szczęśliwy jest więc chrześcijanin, który w Twoim świetle patrzy na nieskończenie różnorodne drogi i dzieła Twoich sług: jakiekolwiek drogi obierają, wszystkie biegną ścieżką ognia Twojej miłości, inaczej bowiem nie szłyby naprawdę za Twoją prawdą. […] O odwieczne Bóstwo, jakże to prawda, że miłosierdzie należy do Ciebie! Czy z miłosierdzia nie zechciałeś mi właśnie dziś dać do zrozumienia, że o zamiarach rozumnego stworzenia nie możemy nic sądzić? Nieskończenie bowiem różne są drogi, które im wytyczasz wedle swego upodobania, jak mi to pokazałeś na własnym przykładzie. Składam Ci za to dzięki, o mój Boże!

Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380)