[Joahim-von-R]

Oho, w końcu coś się dzieje, a nie tylko w obozie siedzieć 

[Maurycy Orański]

Poza tym nie zapominaj Panie że według umowy to ja tu decyduje co robi wróg i on otoczył obóz, mimo moich ostrzeżeń odciął zaopatrzenie. Za trzy dni zacznie brakować jedzenia.

[Vlad Petrowić]

Wieści jakie przychodzą z obozu w Antiochii są coraz gorsze, a ostatnia z nich zmroziła Vlada Petrowića. Obóz otoczony przez wrogie wojska, których wielkość trudno określić. Zapasy się kończą, a Wojska Cesarskie i Krzyżowcy siedzą bezczynnie modląc się jeno o wsparcie Boga i Wszystkich Świętych. Postanowił więc nie zwlekać, tuż po przeglądzie oddziałów zarządził wymarsz wojsk mu podległych, ale skierował się nie na Antiochię tylko na Trypolis, licząc że wyjdzie na tyły wroga, który prawdopodobnie zamknął już pierścień okrążenia wokół Antiochii i tym manewrem zaskoczy Saracenów.

[Jan I Bizantyjski]

Tego nie udało się wywnioskować.

[Joahim-von-R]

Wasza Cesarska Mość, proszę o zgodę na wypad z obozu. Spróbuję ich choćby osłabić, albo zrobić nam wyrwę do zaopatrzenia.

[Hugo de Payns]

W takim razie przygotujemy się do bitwy
Prosimy o najbardziej niebezpieczne miejsce w bitwie

[Maurycy Orański]

Po zwycięstwie przez kilka dni wojska iberyjsko-bizantyjskie ścigały niedobitków ummajdzkich ogniem i mieczem nawiedzając kraj wroga. Kiedy wreszcie udało się w zamku zdybać samego Księcia Wiernych Ibn Ummajada domestyk kazał zgromadzić pod fortalicją jak największe siły. Do wieczora zgromadził się ponad 5 tysięcy ludzi i przestraszony kalif wysłał parlamentariuszy z prośbą o pokój.
Etokles zgodził  się  wypuścić muzułmanina za gwarancje nienaruszalności granicy Bizancjum i okup  wysokości  200 tysięcy złotych denarów i 600 tysięcy srebrnych dirhamów. Wysokość okupu gwarantowała że wróg prędko się nie podniesie. Za dwa dni siły krzyżowców  przekroczą granicę Egiptu.

[Maurycy Orański]

Po definitywnym pokonaniu Ummajadów wojska iberyjske wyruszyły w kierunku  Egiptu. Z początku Etokles zamyślał ruszać lądem i grabić po drodze  Libię. ale uznał że na pustyni nie trudno o katastrofę więc zdecydował  się na drogę morską.

[Maurycy Orański]

Flota inwazyjna na wysokości współczesnej granicy libijskich-egipskiej natknęła  się na spore zgrupowanie okrętów wroga.  Dowódca rozkazał  uformować starożytny grecki szyk obronny w kształcie koła. Niestety nim flota  zdołała to uczynić egipskie okręty już odpadły do chrześcijan. Koło pękło więc  padł rozkaz o formowaniu szyku liniowego. W jego powstawaniu nie przeszkadzali muzułmanie zajęci niszczeniem pozostałych statków. W tym szyku możnabyło już podjąć równą walkę.  Wtedy komendę przejął admirał iberyjski. Udało mu  się otoczyć Saracenów , ale ci wyrwali się z okrążenia i zdołali zbiec. Straty po stronie Krzyżowców przedstawiały się następująco: ponad 20 galer wojennych i kilkanaście galer transportowych.

[Jan I Bizantyjski]

Z samego rana Cesarz gdy tylko wyszedł z namiotu zobaczył wielkie poruszenie. Żołnierze biegali w różne strony, a ich oficerowie próbowali na próżno ich uspokoić i przywrócić szyki. Straż powiedziała, że jest wiadomość, że emir odcina dojście do oazy i stawił armię w pobliskim kanionie co wprawia w panikę. Rozpoczęła się szybka narada. Niewątpliwie wojska krzyżowe znalazły się w arabskim szachu. Wkrótce plan został wywnioskowany. Sprzymierzeni nie mogą czekać dłużej aniż na odcięcie, ani na rozwój wydarzeń bo i tak już straty ogromne ponieśli (prawie tysiąc zmarło z chorób i zmęczenia, drugie tyle jest osłabione). Trzeba było wydać bitwę. Cesarz uformował kolumny, na których frankach i przedzie stali templariusze na prośbę Mistrza. Wrogowie szybko rozpoczęli podjazdy w kolumnę i próbowali uzyskać wiele, lecz było to do wieczora dnia pierwszego niewiele ponad 300 zabitych i rannych, większość zakonników. Oddziały wroga mogły ponieść większe nawet 3-4 krotnie straty lecz znane to nie jest. Ataki wroga na rozkaz Cesarza były "parowane" przez jego własną elitarną jazdę, templariuszy, rzymskich łuczników i zwrotnych strzelców konnych z oddziałów Turkopoli. Stąd też straty były niewielkie bo doświadczenie wojsk wysokie. Po zwycięstwach dnia po godzinnym odpoczynku wojsko ruszyło ku wojskom Emira z nieco większymi morale. Była to dobra wiadomość na zapowiadający się jutro bój.

[Maurycy Orański]

Część wojsk jeszcze przed bitwą ruszyła w moim kierunku

[Vlad Petrowić]

Tymczasem oddziały pod dowództwem Vlada Petrowića po długim przemarszu dotarły w końcu pod Trypolis i rozpoczęły przygotowania do oblężenia, czyniąc przy tym tyle rabanu ile się da, by wieści o tym dotarły pod  Antiochię. Vlad liczy bowiem na to, że Saraceni oblegający obóz Krzyżowców poczują zagrożenie i odstąpią z pod Antiochii albo chociaż wyślą część swych wojsk ma odsiecz obrońcom Trypolisu.

[Maurycy Orański]

No to teraz Saraceni "nie wiedzą w co ręce włożyć".

[Hugo de Payns]

W wojskach Templariuszy zrobiono szybką reorganizacji. Chorągiew która najbardziej ucierpiała podczas walk, oddała swoich zdrowych rycerzy do innych chorągwi, aby uzupełnić straty. Ranni pod nieliczną ochroną zdrowych Templariuszy zostali w obozie.
Reszta wojsk Templariuszy ruszyła na Saracenow

[Maurycy Orański]

Mimo wysokich strat w bitwie morskiej morale wśród krzyżowców było wysokie. Głównie dlatego że wiedzieli że płyną aby łupić. Tak i też było. Późnym popołudniem z pokładów statków dało się dostrzec wysoką wieżę-latarnię na Faros, jeden z siedmiu cudów świata. Po płynącej flocie przebiegł szmer podniecenia. Tylko książę siedział zamyślony. Nie cieszył się z tej wyprawy, ale wiedział  że jest to potrzebne.
Na rozkaz domestyka okręty podzieliły się na trzy eskadry. Dwie boczne miały klasycznie sforsować mury i wedrzeć się do miasta a środkowa, dowodzona osobiście przez księcia, musiała zrobić to samo z portem. Nim minęli latarnie odezwały się katapulty. Pierwsza salwa jedynie zmoczyła atakujących. Druga uszkodziła kilka galer. Piekła rozpętało się jednak kiedy chrześcijanie zbliżyli się na odległość strzału z łuku. Jedna ze strzał przeleciała nawet po hełmie dowódcy. W momencie gdy trzon centralnej eskadry wpłynął do portu muzułmanie uruchomili przykrą niespodziankę-łańcuch. W jednej chwili niektóre galery zostały rozerwane na dwie części albo wywrócone. Rycerze przygnieceni ciężkimi kolczugami szli na dno. Wtedy zwyczajowe role się zamieniły. Teraz to obciążeni kosztownym pancerzem bogaci umierali szybciej niż lekko odziani biedniejsi. Chichot losu nie trwał jednak długo, bowiem galery zajmujące kolejne miejsca w szyku zdążały już wykręcać i wysadzały ludzi w innych miejscach.
-Co oni do stu diabłów wyczyniają?-warknął odcięty książę na te manewry gotując się do abordażu na jeden ze stojących w porcie dau. Etokles wraz z około setką ludzi przedostał się na brzeg i pobiegł w kierunku wieżyczki skąd naciągano śmiercionośny łańcuch drogę zastąpił im oddział tabardijów.
-Co oni do cholery tu robią? Formować falangę. Włócznicy w pierwszy szereg!-krzyknął osłupiały na widok tej elitarnej piechoty Etokles. Przyboczni włócznicy szybko uformowali czoło falangi. za nimi stanęli rycerze.
Tabardijowie ruszyli do ataku  i z okrzykiem: "Allach jest wielki!"  wbili się w linię krzyżowców. Nawet elitarni hetajrowie nie wytrzymali impetu ataku i poszli w rozsypkę. Synopczyk znalazł się w środku walki.  W tym samym czasie z wody zaczęli wyłazić nieopancerzeni miecznicy. Byli to Monteros de Espinosa z ostatnich dwóch galer które zdołały wpłynąć do środka. Widząc potyczkę książęcych ludzi z wrogiem twardzi górale natarli z furią na wroga. Był to ostatni moment bowiem niespełna pół setki muzułmanów było bliskich zwycięstwa nad ponad dwakroć liczniejszym wrogiem. Pod ciosami toporów padali kolejni rycerze. Sam Etokles stracił tarczę,ale jeszcze się trzymał.  W końcu wróg musiał ulec nowej przewadze-prawie czterokrotnej, Ale straty były horrendalne. Załogę wieżyczki od łańcuch zabijało już tylko trzydziestukilku ludzi. Z Arabów wszyscy zginęli w chwale. Po zdjęciu przeszkody w porcie wyładowały się prawie 3 tysiące ludzi. Na skrzydłach także toczyły się ciężkie boje. Wyznawcy Allacha nie chcieli ustąpić ani na krok w większości broniąc swych domów przed obcymi grabieżcami, a jeśli nie to wiedzeni religijnym zapałem. Poz zdobyciu miasta książę  w uznaniu bohaterstwa obrońców surowo zkazał grabieży osobiście wykonująć egzekucje na tych którzy złamali ów zakaz. Na szczęście nie było takich wielu.