Zamek w ArsufZamek został wzniesiony na 30-metrowej wysokości nadmorskim klifie naturalnie chroniącym twierdzę od strony morza. Zewnętrzny system obronny składał się z fosy, murów oraz pięciu półokrągłych wież (każda o średnicy 23 m). Zachowana do dnia dzisiejszego sucha fosa ma imponujące wymiary: 30 m szerokości i 14 m głębokości. Na południowo-wschodniej ścianie fosy widać wystający 4,5-metrowej szerokości filar na który spuszczano drewniany most. Mury te tworzyły rodzaj podium na którym wznosiły się środkowa linia fortyfikacji wraz z główną bramą chronioną dwoma półokrągłymi apsydalnymi wieżami (12x4,5m). Wewnętrzny system obronny składał się z segmentów muru (3 m grubości) który otaczał wewnętrzny dziedziniec zamku (28x10m). Z dobrze zachowanego ośmiobocznego donżona, elementu ostatecznej obrony, można zobaczyć Tel-Awiw na południu oraz wysokie kominy elektrowni w Cezarei na północy
W Starożytności znajdowało się tutaj miasto położone na północ od współczesnego miasta, na skalistym klifie wychodzącym w morze. Zostało założone przez Fenicjan około VI-V wieku p.n.e. Nazwa odnosiła się do kananejskiego boga wojny i krainy cieni Reszefa . Miasto było ośrodkiem produkcji i handlu barwnika purpurowego otrzymywanego ze ślimaków morskich zwanych Murex brandaris, który Fenicjanie sprzedawali w rejonie Morza Egejskiego.
W okresie hellenistycznym miasto staje się ważnym portem morskim znanym pod nową nazwą Apollonia (hebr. אפולוניה), jako że Grecy utożsamiali kananejskiego boga Reszefa ze swoim Apollem. W II przed Chr. miasto przeszło pod panowanie żydowskiej dynastii machabejskiej za sprawą podboju dokonanego przez Aleksandra Janneusza (103-76 przed Chr.).
Pod panowaniem rzymskim miasto rozrosło się i nabrało dużego strategicznego znaczenia, jako ważny ośrodek rzemieślniczo-handlowy położony na przybrzeżnym szlaku handlowym Via Maris. Zniszczone w wyniku rewolty żydowskich mieszkańców przeciw Rzymowi, zostało ponownie zasiedlone za sprawą Aulusa Gabiniusa, rzymskiego namiestnika Syrii (57-55 przed Chr.). Po dziś dzień można oglądać pozostałości rzymskiej willi z I-II wieku po Chr. W 113 miasto zostało częściowo zniszczone przez trzęsienie ziemi, ale szybko je odbudowano. Rozwojowi miasta sprzyjał port morski i rozwój powiązań handlowych z Afryką Północną i Italią. Na przełomie V-VI wieku pod panowaniem Bizancjum miasto rozrosło się i było drugim po Cezarei najludniejszym miastem na równinie Szaron. Dobrze prosperował tutaj przemysł szklany. Prace archeologiczne odsłoniły także kościół datowany na ten okres
W 640 miasteczko zostało zajęte przez Arabów, którzy przywrócili jego semicką nazwę Arsuf. Po raz pierwszy wybudowano wówczas mury obronne miasta. Po przejściu w ręce muzułmańskie miasto zostało znacznie zmniejszone w swych rozmiarach (ok. 22 akry z ok. 70 w okresie bizantyjskim). W 809 roku Muzułmanie wymordowali tutejszą społeczność Samarytan i zburzyli ich synagogę.
Krzyżowcy przebudowali mury miasta oraz wznieśli na jego północno-zachodnim krańcu zamek. Nowe mury miasta, wykonane z dobrze przyciętych bloków skalnych spojonych cementem, miały 2,2 m szerokości i otoczone były fosą szeroką na 9 metrów. Do miasta prowadziła tylko jedna brama o szerokości 2,2 m z podnoszonym drewnianym mostem. Skierowana była na wschód. Broniły jej dwie półkoliste wieże wysunięte przed lico murów. Średnica każdej z nich wynosiła 4,4 m.
