[Gagik Bagratyda]

Po dwudniowej pieszej wędrówce Gagik dotarł wreszcie do niewielkiej jaskini w górach Pustyni Judzkiej. Tu na poście i modlitwie spędzi najbliższe dwa tygodnie, z dala od wszystkiego, co rozpraszałoby jego myśli o Bogu. Pobyt w pustelni rozpoczął od modlitwy do Ducha Świętego o pomoc i Jego dary, aby mógł dobrze przeżyć nadchodzący okres.

[Gagik Bagratyda]

W pustyni najbardziej niezwykła jest cisza. Gagik znał nie tylko zgiełk Rotrii czy Konstantynopola, ale i góry Anatolii czy spokój Fiesole, lecz cisza pustyni była czymś zupełnie innym. Nie było tu ani ludzi i ich zwykłych zajęć, ani zwierząt, ani nawet drzew szumiących na wietrze. Wicher dął jedynie w suchy piasek, wywołując dość niepokojący dźwięk. Z początku wprawiało to pustelnika w stan rozdrażnienia, ale wkrótce przyzwyczaił się do ogarniającej wszystko ciszy i sam zamilkł w duszy. Wtedy usłyszał przemawiające doń Słowo.

[Gagik Bagratyda]

Po kilku dniach spędzonych na pustyni Gagik czuł się bardzo dobrze. Był zdrów, wysypiał się i jadł wystarczająco dużo, by nie doskwierał mu głód, a jednocześnie nie za wiele z uwagi na trwający post. Jedynym problemem było to, że woda w bukłaku powoli się kończyła. Trochę jej jeszcze pozostało, ale powinien możliwie szybko odnaleźć źródło i zaczerpnąć zeń.

[Gagik Bagratyda]

Musi jak najszybciej odnaleźć wodę. Dziś rano wyczerpał się bukłak, a dzień był wyjątkowo upalny. Ma wrażenie, że palące słońce wyssało z niego cały płyn. Nie potrafi już myśleć o niczym innym, jak tylko o wszechogarniającym pragnieniu. Przed oczyma zaczynają mu latać mroczki. Musi odnaleźć źródło...

[Gagik Bagratyda]

Odnalazł źródło.

 Zamierzał wyjść z pustelni w poszukiwaniu źródła dopiero po zachodzie słońca, gdy przestanie ono prażyć, a temperatura spadnie, ale prędko zdał sobie sprawę z tego, że może nie wytrzymać do wieczoru. Ledwo żywy z pragnienia powlókł się w palącym żarze południa, nie dbając już o nic, pożądając jedynie wody. Nie zdobył jej - gdy z trudem powoli przemierzał suche piaski i kamienie, zrobiło mu się ciemno przed oczyma.

 Ocuciło go coś ciepłego i mokrego, co dotykało jego twarzy. Otworzył oczy i ujrzał przy swojej twarzy kozią głowę. Spróbował się podnieść

 - Leż spokojnie - powiedział jakiś młody, przyjazny głos, a czyjeś ręce go przytrzymały, po czym do jego ust spłynęło nieco wody, która pachniała kozami i starą skórą, ale dla Gagika była najsmaczniejsza na świecie.

 Mógł teraz spojrzeć na twarz swego wybawcy. Okazał się nim być młody palestyński pasterz.

 - Źródło jest w tamtą stronę - wskazał. - Miałeś szczęście, że zawędrowałem aż tu - zazwyczaj nikt tu nie chodzi. Zapuściłeś się zbyt daleko na południe, w najbardziej suchą część pustyni. Czyżbyś chciał dotrzeć do góry Synaj?

[Gagik Bagratyda]

Zaspokoiwszy cielesne pragnienie i uzupełniwszy zapasy wody, pustelnik mógł oddać się rozmyślaniom nad patronem wczorajszej niedzieli, św. Janem Klimakiem. Ten święty mnich wywarł wielki wpływ na rozwój wschodniego mistycyzmu, a dla wszystkich mnichów wschodu obowiązkową lekturą jest Drabina do Raju tego opata klasztoru na górze Synaj.

[Gagik Bagratyda]

Dziś Ormianin postanowił zająć się Lectio Divina. Otworzył Pismo święte i przeczytał następujące słowa z dziewiętnastego rozdziału Księgi Wyjścia: "Rzekł mu Pan: Już teraz przyjdę do ciebie we mgle obłoku, aby mię słyszał lud mówiącego do ciebie, a wierzył ci na wieki. Odniósł tedy Mojżesz słowa ludu do Pana, Który mu rzekł: Idź do ludu, a poświęć je dzisiaj i jutro, i niech wypiorą szaty swoje. A niech będą gotowi na dzień trzeci; trzeciego dnia bowiem znidzie Pan przed wszystkim ludem na górę Synai.

[Gagik Bagratyda]

Dzisiejszej nocy Gagik miał sen. Anioł, trącając go, powiedział mu: "Wstań, jedz!" Spojrzał i zobaczył przy swojej głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył. Powtórnie anioł wrócił i trącając go, powiedział: "Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga". Gdy się zbudził, zjadł więc trochę sucharów i ruszył w drogę.

[Gagik Bagratyda]

Drugi dzień wędrówki był trudniejszy niż pierwszy: w dzień pielgrzymowi doskwierało palące słońce, a w nocy chłód. Wodę oszczędzał, gdyż nie wiedział, kiedy po raz kolejny uzupełni jej zapas. Nić jego życia robiła się cieńsza i cieńsza. Jak długo będzie się jeszcze ciągnąć?

[Gagik Bagratyda]

Teraz pustelnik wędrował już przez skalistą pustynię Negew, a nad jego drogą wznosiły się nagie szczyty i poprzecinane głębokimi kanionami płaskowyże. Przemierzał, ale w przeciwną stronę, ziemie, przez które niegdyś wędrowali Synowie Izraela prowadzeni przez Mojżesza, a atakowani przez Amalekitów.

[Gagik Bagratyda]

Zapas wody powoli się kończył, ale napotkani Beduini podarowali wędrowcowi trochę wielbłądziego mleka. Gagik nigdy wcześniej go nie próbował. Było ono podobne do krowiego, ale mniej tłuste, a za to bardziej wodniste, zatem nieźle zaspokajało pragnienie. Na szczęście wędrówka zmierza już ku końcowi.

[Gagik Bagratyda]

Kres wędrówki nadszedł, gdy stanął u podnóża Góry Synaj. Upadł na twarz i oddał Bogu pokłon. Święta góra Przymierza po części tylko wyłaniała się zza bliższych szczytów, ale mimo to jej wielkość robiła na pustelniku wrażenie. Nie wstępował na razie do klasztoru św. Katarzyny; na to przyjdzie jeszcze czas. Minął go i rozpoczął wspinaczkę.

[Gagik Bagratyda]

Gdy całonocna wspinaczka zakończyła się, na wschodzie  niebo zaczęło szarzeć i coraz bardziej jaśnieć. Najpierw pojawiły się niewyraźne filetowe zęby góry na tle jaśniejącego nieba. Potem fiolet jaśniał, poszczególne łańcuchy nabierały różnych jego odcieni, stawały się wyraźniejsze a fiolet przechodził w róż. I nagle spoza jednego ze szczytów wystrzelił pierwszy złoty promień , który jak w pryzmacie rozszczepił się na kilka kolorów. Niebo zmieniało barwy w jeszcze szybszym tempie, ale tylko od strony słońca – nad nami nadal było ciemne. I wreszcie już nie można było patrzeć wprost w kierunku słońca. Poprzez przyrodę Bóg mówił "Jam jest Pan, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemie Egipskiéj, z domu niewoli".
 
 Gagik upadł twarzą na ziemię słysząc w duchu następne słowa: "Nie będziesz miał bogów cudzych przedemną".

 - Boże, wybacz mi. Zgrzeszyłem! - zawołał.

[Gagik Bagratyda]

"Nie będziesz brał imienia Pana, Boga twego, na daremno; bo nie będzie miał za niewinnego Pan tego, któryby wziął imię Pana, Boga swego, na daremno."

 Czyż nie wykorzystywał zbyt często Najświętszego Imienia, mieszając je z tym, co przyziemne? Czyż tego, co własne, nie podawał za pochodzące od Boga? Rachunek sumienia nie był przyjemny, ale konieczny.

 Boże, wybacz mi. Zgrzeszyłem!

[Gagik Bagratyda]

Pamiętaj, abyś dzień Sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz, i będziesz czynił wszystkie dzieła twoje; Ale dnia siódmego Szabath Pana, Boga twego, jest: nie będziesz czynił żadnéj roboty weń, ty i syn twój i córka twoja, sługa twój i służebnica twoja, bydlę twoje i gość, który jest między bronami twemi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię i morze, i wszystko, co w nich jest, i odpoczął dnia siódmego: i przetóż błogosławił Pan dniowi Sobotniemu i poświęcił go.

 Nadszedł już czas pożegnania z Synajem. Gagik zszedł z góry i znalazł się u wrót klasztoru św. Katarzyny. Gdy mu otworzono, poprosił o rozmowę z przełożonym. W chwilę później, otrzymawszy błogosławieństwo sędziwego mnicha, pogalopował na wielbłądach wraz z dwoma wyrwanymi ze snu Beduinami na północ.