[Gagik Bagratyda]

W Sobotę Paschy w konstantynopolitańskim hipodromie zgromadziły się tłumy, głównie mieszkańców stolicy, ale i przybyszy z okolicznych wiosek i miast, takich jak Chalcedon czy Skutarion. Trybuny były wypełnione przez wiwatujących, wrzeszczących i kłócących się ludzi ubranych w szaty barwy popieranych przez nich drużyn. Najwięcej było widać niebieskiego, który przeważał nad zielonym, czerwonym i białym razem wziętymi. Gdy jeden z szambelanów dał znak, iż nadchodzi Basileus, niektórzy zaczęli uciszać swoich sąsiadów, co nie było łatwe i nie spotykało się ze zrozumieniem.

 Wreszcie w monarszej loży - katyzmie - ukazał się sam Cesarz odziany we fioletową chlamidę. Dały się słyszeć nieliczne okrzyki, które jednak prędko ucichły, gdy sługa rozpiął płaszcz i władca ukazał niebieską tunikę. Tłum tej barwy oszalał z radości, wśród Zielonych i Czerwonych rozległo się buczenie. Basileus dał znak i rozpoczęły się długo oczekiwane zawody.

Czerwonym od początku nie dopisywało szczęście. Ich woźnica na zakręcie wypadł z rydwanu i o mało nie został stratowany przez konie swego Białego rywala. Służba złapała i odprowadziła na bok konie, a drużyna wypadła z gry. Dość prędko na prowadzenie wysunęli się Niebiescy. Biali i Zieloni szli ramię w ramię, jednak ci drudzy byli wyraźnie bardziej zdeterminowani i prędko pozostawili konkurentów w tyle. Tłum krzyczał i dopingował swoje drużyny:
 - Monofizyci! Precz z heretykami! - wołali donośnie, choć niezbyt zgodnie z rzeczywistością Niebiescy.
 - Popie syny! - odpowiadano im z nieco większą racją (dla nikogo nie było tajemnicą, że najsłynniejszy duchowny w Cesarstwie jest ich stronnikiem), ale znacznie ciszej.
 Wszystkich łączył, mający jednak różnych adresatów, okrzyk "Nika!". Woźnica w barwach cesarskiej tuniki zbliżał się do końca czwartego okrążenia, to jest do mety, i wkrótce przekroczył ją wśród aplauzu tłumu. Jeszcze raz, przejechał trasę, zwalniając przed cesarską katyzmą.
 - Radujcie się! Wasz pan zwyciężył! - skandowali kibice.
 Gdy Niebieski dojeżdżał do mety, minął go rydwan Zielonych, któremu pozostało jednak jeszcze jedno okrążenie. Zwycięzca był już wszystkim znany.

[Gagik Bagratyda]

Rankiem w upalną niedzielę, podobnie jak niemal każdego dnia ci, spośród stronników Niebieskich, którzy nie mieli co robić, udali się pod domy swych przeciwników, by wykrzykiwać obelgi pod ich adresem. Zwykle nie spotykali się z żadną reakcją prócz wyrzucania z okien na ich głowy odpadków, ale tym razem czekała ich niespodzianka. Gdy tylko zaczęli wołać po swojemu, z okolicznych uliczek i zaułków wypadł tłum zamaskowanych, odzianych na zielono mężczyzn. Mniej liczni Niebiescy stanęli do walki, ale wkrótce musieli, srodze poturbowani, uciekać.

 Po kilku godzinach Niebiescy zebrali swych zwolenników i ruszyli pomścić klęskę. Ku ich zaskoczeniu domów rywali pilnowała silnie uzbrojona miejska milicja, która aresztowała przywódców bandy pod zarzutem wszczynania zamieszek. Poszukiwała ona również sprawców porannego zamieszania z drugiej strony barykady, ale ci znikli jak kamfora. Zieloni tryumfowali.

[Gagik Bagratyda]

Jako że ostatnio niewiele się w Cesarstwie dzieje, zamierzam zorganizować w ciągu najbliższego tygodnia drugie wyścigi. Przy okazji zachęcam do okazywania w podpisach poparcia dla swoich ulubionych stronnictw, większe poparcie dla Zielonych wyrównałoby szanse i uczyniło by grę ciekawszą.

[Jan I Bizantyjski]

Doskonałe wieści, gdyż wyścigi na iście wysokim poziomie się odgrywają!

[Gagik Bagratyda]

Po niemal dwóch miesiącach odbyły się kolejne zawody w konstantynopolitańskim hipodromie. Z powodu upałów niewielu Rzymian zdecydowało się na podróż do stolicy, tak więc znów na trybunach przeważali stronnicy Niebieskich, do których należał sam Cesarz.

 Gdy władca dał znak, wystartowały cztery rydwany, w czterech różnych barwach. Czerwon, nie wierząc w zwycięstwo, mimo dobrych koni szybko zaczęli pozostawać z tyłu. Biali mieli lepsze morale, ale po przejechaniu zaledwie półtorej okrążenia przydarzyło im się nieszczęście - koło ich pojazdu się złamało, a woźnica omal nie przypłacił wyścigu życiem, mimo iż nie dotarł nawet do jego połowy. Jadący tuż za nimi rydwan Niebieskich musiał gwałtownie skręcić, by uniknąć zderzenia; konie spanikowały i dłuższą chwilę zajęło ich opanowanie. W tym czasie Zieloni wysunęli się na prowadzenie, na co widownia zareagowała gniewnymi okrzykami. Po chwili popierany przez nią woźnica zdołał odzyskać kontrolę nad zwierzętami i zaczął szybko nadrabiać straty. Mimo iż prowadzącego również wspierały głosy stronników - choć daleko mniej liczne - to dystans pomiędzy nim, a głównym rywalem szybko się zmniejszał. Popierany przez Cesarza zawodnik miał o wiele więcej wiary w siebie i jeszcze przed końcem trzeciego okrążenia wyprzedził rywala. Dojechał do mety przed nim, ale dystans był ponad dwa razy mniejszy, niż za ostatnim razem. Czerwoni ukończyli wyścig dopiero półtora okrążenia po zwycięzcy.

[Hugo de Payns]

Wszystkim biorącym udział w wyścigu gratuluje

[Maurycy Orański]

Gdzie były grafiki do wyrażenia poparcia jednemu ze stronnictw?

[Hugo de Payns]

Przepraszam nie ma obrazu

[Gagik Bagratyda]

Gdzie były grafiki do wyrażenia poparcia jednemu ze stronnictw?

[img=http://www.bizancjum.darmowefora.pl/index.php/topic,424.msg4303.html#msg4303]http://Tutaj.[/img]

Przepraszam nie ma obrazu

Niestety nie wiem, jak rozwiązać ten problem. Ale obraz pełnił jedynie rolę ilustracyjną, zatem niewiele straciliście, Wielki Mistrzu.

[Maurycy Orański]

Zdecydowane

[Gagik Bagratyda]

Po uroczystej liturgii Podwyższenia Świętego i Życiodajnego Krzyża, odsłużonej w bazylice Mądrości Bożej, tłumnie zgromadzeni wierni opuszczali wspaniałą świątynię. Wielu z nich nie udawało się jednak do swoich domów, lecz kierowało w stronę ulicy Mese, by przebyć kilka kilometrów dzielących Pierwsze od Szóstego z siedmiu wzgórz Miasta. Przed Bramą Charyzjusza skręcali w prawo, by przed olśniewającym Pałacem Porfirogenetów, będącym oficjalną siedzibą i rezydencją basileusa i autokratora Rzymian, dołączyć do wielkiego zgromadzenia tych, którzy uczestniczyli w liturgiach w kościołach Blachernów, Fanarionu i Petrionu. Wznosząc okrzyki na cześć cesarza, tłum domagał się zarazem organizacji wyścigów rydwanów. Od donośnych okrzyków "ἐν τούτῳ νίκα!", czy też krócej "Νίκα!", zadrżały mury stojących w pobliżu domów. Cesarski pałac trwał jednak niewzruszony. Nikt też nie ukazał się w jego oknach, by pozdrowić motłoch lub obiecać spełnienie jego żądań; jedynie paru strażników dość nieśmiało próbowało trochę uspokoić najbliżej stojących.

[Gagik Bagratyda]

Mimo upływu czasu tłum nie rozchodzi się sprzed pałacu, wysyłając co najwyżej chłopców do domów po żywność i nocując pod gołym niebem lub w okolicznych zabudowaniach. Emocje są coraz gorętsze, a brak reakcji ze strony cesarza wzbudza niezadowolenie protestujących. Podobno doszło gdzieś do bójki między grupkami stronników Zielonych i Niebieskich, ale to chyba tylko plotka. Obie frakcje solidarnie uczestniczą w zgromadzeniu przed pałacem. Służba opuszczająca w różnych sprawach pałac i wracająca do niego nie jest na razie zatrzymywana.

[Gagik Bagratyda]

Brak reakcji ze strony cesarza coraz bardziej złości protestujących, którzy dniem i nocą wykrzykując swoje hasła i żądania, nie pozwalają mieszkańcom pałacu ani na chwilę zmrużyć oka. Służba boi się wychodzić z budynku, a chcąc udać się do centrum miasta w celu zakupu żywności, musi przebywać plac pod osłoną strażników. Liczba tych ostatnich została zwiększona wskutek rozkazu naczelnego dowódcy Gwardii Pałacowej, który wysłał tam większość oddziałów z Bukoleonu, Wielkiego Pałacu i Blachernów. Z obawy przed rozdrażnieniem tłumu, nie trzymają oni jednak straży przy bramie pałacu, lecz przebywają w okolicznych zabudowaniach i wewnątrz rezydencji.

[Gagik Bagratyda]

Nie wiedzieć skąd wśród ludzi pojawiła się plotka, że cesarz jest nieobecny w pałacu, gdyż skrycie porwali go (i być może zgładzili) łacinnicy, chcący przejąć władzę nad Cesarstwem. Tłum rzucił się na pałac, żądając, aby monarcha wyszedł doń i przemówił. Wobec braku reakcji ze strony mieszkańców, protestujący ruszyli do szturmu. Odpór dali im strażnicy na stałe strzegący pałacu oraz ci sprowadzeni w ostatnich dniach z okolicy, jednak wskutek znacznej przewagi liczebnej przeciwnika wkrótce poczęli ulegać.

[Gagik Bagratyda]

Chaos zapanował nad Nowym Rzymem. Po mieście włóczyły się (często pijane) bandy pospólstwa, mordujące każdego, kto się im nie podobał, jako "zdrajcę i mordercę cesarza". Szczególnie łacinnicy i ci, którzy na nich zdawali się wyglądać, mogli spodziewać się rozszarpania na strzępy. W okolicach Wielkiego Pałacu i Bukuleonu, zaś szczególnie przy Blachernach i Hipodromie dochodziło niejednokrotnie do krwawych, choć drobnych potyczek jednej bandy z drugą albo ze strażnikami. Ci również stanowili grupę szczególnie znienawidzoną. Zginęło także kilku znaczniejszych duchownych, których podejrzewano o sympatyzowanie z łacińskimi herezjami. Motłochowi brakowało jednak zdecydowania: to atakował pałac w Blachernach, dysząc żądzą mordu na przebywającym tam rzekomo monarsze, to znowuż atakował uczestników szturmu na pałac Porfirogenetów przed dwoma tygodniami, pragnąc odebrać pomstę na "zabójcach cesarza", którego to wynoszono pod niebiosa, to mieszano z błotem. Poza nienawiścią do łacinników nie było jednak czynnika łączącego lud; znów odżywały stare waśnie między Niebieskimi a Zielonymi. Ktoś, kto miałby wystarczająco silną wolę i osobowość mógłby stanąć na czele tych ludzi i wykorzystać ich do swoich celów; nikogo takiego jednak w stolicy nie było.