7 lutego

U Jezusa zebrali się faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nieobmytymi rękami. Faryzeusze bowiem, i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych. Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?” Odpowiedział im: „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi”. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji, dokonujecie obmywania dzbanków i kubków. I wiele innych podobnych rzeczy czynicie”. I mówił do nich: „Sprawnie uchylacie Boże przykazanie, aby swoją tradycję zachować. Mojżesz tak powiedział: „Czcij ojca swego i matkę swoją”, oraz: „Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie”. A wy mówicie: „Jeśli ktoś powie ojcu lub matce: Korban, to znaczy darem złożonym w ofierze jest to, co miało być ode mnie wsparciem dla ciebie” – to już nie pozwalacie mu nic uczynić dla ojca ani dla matki. I znosicie słowo Boże ze względu na waszą tradycję, którą sobie przekazaliście. Wiele też innych tym podobnych rzeczy czynicie”.

Mk 7,1-13

5 lutego

To stworzenie świata stanowi fundament Kościoła – w nim, według słów proroka (por. Iz 65,17), zostało stworzone nowe niebo, którym jest według słów św. Pawła stałość wiary w Chrystusa (Kol 2,5). W nim też została stworzona nowa ziemia, która pije deszcz często na nią spadający (Hbr 6,7), powstaje nowy człowiek, który jest odnowiony przez narodzenie się w górze, na wzór swego Stwórcy. Inna staje się natura gwiazd – tych , o których powiedziano: Wy jesteście światłem świata (Mt 5,14), a także: Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie (Flp 2,15), jak liczne gwiazdy na firmamencie wiary. Nic więc dziwnego, że w tym nowym świecie jest mnóstwo gwiazd wyliczonych i nazwanych przez Boga. A Stwórca tych gwiazd mówi, że ich imiona są zapisane w niebie – tak właśnie rozumiem słowa twórcy tego nowego stworzenia, który mówi: wasze imiona zapisane są w niebie (Łk 10,20). Mnogość gwiazd, które stwarza tam Słowo, nie jest jedynym paradoksem nowego stworzenia – jest jeszcze liczba stworzonych słońc, które oświetlają całą zamieszkaną ziemię promieniami dobrych uczynków, tak jak to mówi Stwórca tych słońc: Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi (Mt 5,16), a także: Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego (Mt 13,43). Podobnie jak człowiek obserwujący świat zmysłowy i rozpoznający mądrość przejawiającą się w pięknie jego rzeczywistości wywnioskował z tego, co widzi, istnienie niewidzialnego piękna i źródła tej mądrości, która ustanowiła naturę bytów, tak samo ten, kto patrzy na nowy świat stworzenia Kościoła, widzi w nim Tego, który jest i staje się wszystkim we wszystkich, oraz drogą rzeczywistości skończonej i pojmowalnej wiedzie swoje zrozumienie w kierunku tego, co niepojęte.

Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335–395)

Zmieniając temat.
W RON ogłoszono powstanie nowego wahania, bardziej podobnego do Wiary Katolickiej.
Powinniśmy się pochylić nad tym pomysłem.

4 luty

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce niemające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Mk 6,30-34

3 luty

Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: „Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim”. Inni zaś mówili: „To jest Eliasz”; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: „To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał”.
Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: „Nie wolno ci mieć żony twego brata”. A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: „Proś mnie, o co chcesz, a dam ci”. Nawet jej przysiągł: „Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”. Ona wyszła i zapytała swą matkę: „O co mam prosić?” Ta odpowiedziała: „O głowę Jana Chrzciciela”. Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: „Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

Mk 6,14-29