Czy osoba nie należąca do Kościoła Rotryjskiego może wstąpić do Zakonu Templariuszy?

Do piątku z przyczyn realowych może mnie nie być (jednak postaram się zorganizować Liturgię w niedzielę).

Za Edessą Ormianin wraz ze służbą wjechał w pasmo gór Woras. Egnatia stała się tu znacznie gorzej utrzymana, a w pewnych miejscach wyglądała na nieremontowaną od czasów rzymskich. Podróż była uciążliwa: śnieg wciąż jeszcze zalegał w dolinach i na zboczach, zaczynał jednak topnieć, wskutek czego górskie strumienie i rzeczki wylewały z brzegów; zapasy, których nie wzięli wiele, zaczynały się kończyć, zaś kupić nowe z wyczerpanych przez zimę zapasów tutejszych nie było łatwo; wreszcie dogadanie się z nimi w jakiejkolwiek sprawie stanowiło nie lada głupotę, ponieważ Gagik w swej głupocie zapomniał wziąć z Tesalonik tłumacza, a miejscowi, najczęściej Bułgarzy albo Albańczycy, niemal zupełnie nie mówili po grecku.

 Gdy pewnego wieczoru zdarzyło się, że okulał juczny koń, podróżnicy postanowili zatrzymać się na postój. Rozpalenie ognia nie było łatwe, bowiem przez cały dzień mżył deszcz i drewno zamokło; suchego nie dało się zdobyć, ponieważ przejeżdżali akurat przez bezdrzewną okolicę, a nieliczne krzewy rosnące tu i ówdzie na górskich zboczach wykorzystały okazję, jaką były roztopy, aby całkowicie zamoknąć. W końcu jednak to przedsięwzięcie się udało i wszyscy kulili się wokół niewielkiego ogniska, które dawało więcej dymu niż ciepła, ale za to grzał się na nim garnek z potrawką z upolowanego po drodze królika.

 Nadzieje na ciepłą strawę rozwiał kamień, który rzucony nie wiedzieć czyją ręką stłukł garnek, obryzgując pozostałościami królika krąg podróżnych. Wszyscy zerwali się na równe nogi i jęli szukać broni, próbując jednocześnie wypatrzeć coś w otaczających ich ciemnościach. Wtem dał się słyszeć kpiący głos, mówiący jednak niezrozumiałą, lokalną mową.
 - Nie rozumiemy po tutejszemu - oznajmił Bagratyda po grecku.
 - To po co się tu pchacie? - spytał głos w tym samym języku. - Spokojnie, nic od was nie chcemy, prócz waszych koni i pieniędzy. Rzućcie broń i oddajcie je nam, a puścimy was wolno.
 - Chodź tutaj i je sobie weź - odparł Ormianin; jednocześnie najstarszy sługa dał znak pozostałym, by chwycili za miecze i ustawili się tyłem do ogniska.

 Zbójcy wypadli na nich z kilku stron i wywiązała się regularna walka. Zarówno ich umiejętności, jak uzbrojenie nie były zbyt wysokiej jakości; większe zagrożenie stanowiły spadające co chwila na nich kamienie. Jeden ze sług usiłował ustrzelić rzucającego i posłał strzałę w stronę, z której, jak mu się zdawało, nadlatywały pociski, ale nic nie wskórał i zrezygnował z dalszych prób, bojąc się zmarnować strzały.

 Przeciwnik dysponował znaczącą przewagą liczebną i sytuacja stawała się groźna. Jeden ze sług zaczął wzywać pomocy. Po co to robi? - pomyślał Gagik. - Na tym pustkowiu i tak nikt nas nie usłyszy.. Walczyli dalej, z coraz mniejszą nadzieją na przeżycie. Nagle jednak napastnicy pierzchli, a przed przybyszami zakręciło się kilku jeźdzców.



- Nie mamy czasu, jedźmy stąd! - zawołał jeden z nich, bogato ubrany i na pięknym, czarnym koniu. - Tam jest wioska - wskazał. - Uciekli, bo myśleli, że jest nas więcej, ale wkrótce zorientują się w swej pomyłce.

 Wszyscy pośpiesznie wsiedli na wierzchowce (okulałego konia i część bagażu musieli zostawić) i odjechali na zachód, dziękując w duchu Bogu za nieoczekiwany ratunek.

Po kilku dniach żeglugi stateczek z Bagratydą i sługami na pokładzie dopłynął do Tesalonik. Bagażu wzięli niewiele, toteż już wkrótce zakwaterowali się w jednym ze stojących w mieście zajazdów. Po modlitwie w bazylice św. Demetriusza skontaktował się z miejscowym duchowieństwem w sprawie, w której przybył w te strony. Nie wiedzieli zbyt wiele o heretykach; poradzili jednak, by pojechać Εγνατία Οδός do Wutelionu i tam rozpocząć poszukiwania; potem tą samą drogą można było udać się do Dalmacji. Jeden z kapłanów z Bazyliki stwierdził, że nigdy nie ufał Słowianom z Ochrydy; niewykluczone, że to od nich bierze swój początek sekta. Ormianin postanowił pójść za radą Greków; czy miał coś lepszego do wyboru?

W czwartkowy wieczór przed bazyliką Mądrości Bożej zgromadzili się x. bp Adalbertus Pronobis von Hippogriff-Piccolomini, były już prymas Cesarstwa, oraz jego następca, x. abp Gagik Bagratyda, w otoczeniu licznie zebranego duchowieństwa i wiernych. W dostojnej procesji wkroczyli do świątyni, rozpoczynając ingres arcybiskupi nowego prymasa. W czasie uroczystej Boskiej Liturgii, przed trisagionem jeden z duchownych wyjaśnił krótko wiernym znaczenie tej ceremonii, po czym wśród gromkich okrzyków "ἄξιος!" trzykrotnie usadzono nowego hierarchę na tronie biskupów Konstantynopola. Następnie głos zabrał ustępujący prymas:

To pradawne jońskie miasto w starożytności było ważnym centrum handlu, ale też filozofii, a znajdująca się tu świątynia Artemidy była jednym z cudów świata. Prawdziwą wiarę przyniósł tu św. Paweł, zaś wkrótce potem do miasta przybył św. Jan wraz z Bogurodzicą; niektórzy twierdzą, że tu miało miejsce Jej Zaśnięcie. W 5 771 r. od stworzenia świata miasto zburzyli Goci, a port został zamulony; mimo to Efez pozostawał ważnym ośrodkiem, zwłaszcza religijnym. Tu żyło Siedmiu Braci Śpiących, a w 5 939 r. sobór powszechny tutaj potwierdził, że Maryja jest Rodzicielką Boga, potępiając herezję Nestoriusza. Natomiast osiemnaście lat później sobór zbójecki próbował narzucić herezję monofizytyzmu, lecz bezskutecznie.

 Później miasto straciło na znaczeniu. Najazdy Hagarenów, uwieńczone zdobyciem w 6 598 r. wyniszczyły Efez. Dziś powoli podnosi się on z ruin.

Z kilkudniowym opóźnieniem przedstawiam raport za ubiegły miesiąc.

W ubiegłym miesiącu napisaliśmy 445 postów; byłby to najlepszy miesiąc w naszej historii pod tym względem, gdyby nie tych postów jakość. Oznacza to wzrost aktywności o 37,35% w porównaniu z grudniem; wzrost ten zawdzięczamy oczywiście spamerstwu Konstantinosa Paleosa.

Aż do 11 I aktywność utrzymywała się na stosunkowo stałym, przyzwoitym poziomie kilkunastu postów, a w 9 - ponad dwudziestu; wyjątkiem był 10 I, kiedy doświadczyliśmy chwilowego spadku aktywności. Kres tego okresu następuje wraz z zarejestrowaniem się Konstatninosa Paleosa 12 I, na skutek działań którego doświadczyliśmy najpierw gwałtownego wzrostu liczby postów do kilkudziesięciu, a trzy dni później - nagłego spadku do zaledwie kilku. Później następuje ponowny skok i ponowny zastój; wreszcie 21 I (o dziewięć dni za późno!) Paleos zostaje zbanowany, podobnie jak jego nowe wcielenie - Robert Crayon. Mimo to jego działania zniechęciły nas na tyle, że od 22 aktywność spada do poziomu kilku postów dziennie (wpływ na to miały też realowe zajęcia, powodujące u większości forumowiczów brak czasu na Cesarstwo). Średnia liczba postów na dzień w miesiącu styczniu wynosi 14,35.

W leockim Estymacie aktywności polskich mikronacji (https://forum.leocja.org/viewtopic.php?p=11418#p11418) znaleźliśmy się na 8 miejscu, wyprzedzając nawet Republikę Bialeńską; oczywiście gdyby nie Paleos, sytuacja wyglądała by zupełnie inaczej. Nasze posty stanowią 3,50% wszystkich napisanych w państwach objętych rankingiem, co oznacza wzrost w porównaniu z poprzednimi miesiącami.

Jeśli chodzi o najaktywniejszych użytkowników, to na trzecim miejscu znalazł się Wielki Mistrz z 80 postami, na drugim Konstantinos Paleos (130 postów), na pierwszym ja ze 140 postami. Cesarz i Autokrator Rzymian napisał w styczniu 35 postów, król Jerozolimy - 32; pozostali forumowicze nie przekroczyli pułapu 10 postów.

Najwięcej postów napisano w następujących wątkach:

1. "Święta Liturgia w Smyrmie"; 54 postów,
2. "Światowy Związek Filatelistyczny - koło w Konstantynopolu"; 29 postów,
3. "Ewangelia na dziś"; 29 postów,
4. "Rotria"; 23 postów,
5. "Życzenia i Prośby"; 14 postów,
6. "Wieści z Aten"; 11 postów,
7. "Narada"; 11 postów,
8. "Bizantyjski zakątek memiczny"; 11 postów
9. "MAW"; 10 postów,
10. "Kwestia Skarlandzka"; 9 postów.

Oprócz spamu Konstantinosa Paleosa styczniowa aktywność w mniejszym stopniu polegała na narracji, a w większym na komentowaniu wydarzeń zza granicy; zmianę tę uważam za niepożądaną. Natomiast do pozytywów można zaliczyć działalność koła Światowego Związku Filatelistycznego; przypomnę, że w zeszłym miesiącu wyemitowało ono pierwszy bizantyjski znaczek. Funkcjonować zaczęły temy Tracji i Hellady, natomiast tem Armeniakon nadal jest nieaktywny. Zarejestrowało się pięć (a właściwie cztery) osoby, w tym dwie - Tankred z Hauteville i Konstantinos Paleos/Robert Crayon w celu zamieszkania w Cesarstwie; niestety tego drugiego trzeba było zbanować, a pierwszy ograniczył się do napisania dwóch postów.

Wnioski ze stycznia są następujące: oprócz realu, na który nie mamy wpływu, duże znaczenie ma też nasze zaangażowanie i kreatywność i tu niemal nikt nie stanął na wysokości zadania. Trzeba też pamiętać, by banować osoby, które na to zasługują, najszybciej, jak to tylko możliwe, bowiem każde okazanie cierpliwości wobec spamerów i trollów może mieć opłakane rezultaty dla naszej ojczyzny.

Jest to największe miasto i stolica temu Anatolikon. Smyrna powstała niemal tysiąc lat przed Narodzeniem Chrystusa jako jońska kolonia. Zburzona przez Lidyjczyków w 4 932 r. od stworzenia świata ponownie rozkwitła w czasach Aleksandra Wielkiego i diadochów. To tutaj biskupem był św. Polikarp. Smyrna oparło się najazdom arabskim, by paść pod ciosami Turków; po dwudziestu latach wróciło pod władzę Rzymian. W mieście znajduje się katedra dyzunickiego biskupa Smyrny, będącego zarazem arcybiskupem Synopy.