We wspaniałej bazylice Mądrości Bożej skończył się właśnie Apodeipnon. W powietrzu unosił się jeszcze zapach kadzidła i zdawało się, że słychać jeszcze ostatnie nuty kończącej nabożeństwo ektenii żarliwej. Biorący w nim udział wierni powoli opuszczali rozświetloną wieloma świecami świątynię, pragnąc zaznać w swych domach spoczynku. Zatrzymał ich jednak donośny głos, którego właściciel niknął w ciemnościach nocy, ale który doskonale dawał się słyszeć w każdym zakątku katedry.

 - O Rzymianie! Od dawna Cesarstwo nęka widmo upadku, demon grzechu lenistwa! Wielokroć już byłem cierpliwy wobec niego. Wielokroć mówiłem w swym sercu: poczekaj, nie bądź pochopny, daj innym czas. Czekałem więc na poprawę narodu, dziś już nie umiem! Cesarstwo Rzymian bliskie jest zagłady! Spytacie pewnie, co tak potężnemu królestwu zagrozić by mogło, gdy bronią go liczne armie, a niebiosa okazują swą życzliwość; wszak  liczne święte i cudowne relikwie: W tym grodzie strzeżonym przez Boga Święty i Życiodajny Krzyż Pański, który całe Cesarstwo napełnia, w Świętym Mieście Jeruzalem, w Edessie, w Antiochii, w Askalonie, na Cyprze, na Krecie i na Świętej Górze Athos odbierając cześć; dalej Święta Włócznia, którą przebito bok Zbawiciela, jeden z gwoździ, które Go przebiły, Święta Uprząż świętego Równego Apostołom cesarza Konstantyna, w którą wtopion jest kolejny, wreszcie trzeci z gwoździ, którym przybito tablicę z napisem winy w greckim, łacińskim i hebrajskim języku; kolumna, przy której biczowano Zbawiciela i korona z cierni, którą zraniono Jego boską głowę; gąbka, którą go octem pojono, Chusta z Kamulii, część całunu, którym Go owinięto i inne płótna z Jego grobu; szata, maforion i pas Najświętszej Bogurodzicy i Jej cudowne ikony: Blachereńska, Jerozolimska, Życiodajne Źródło, Miłościwa i tyle innych, głowa Świętego Poprzednika Pańskiego Jana Chrzciciela; Bazylika Zmartwychwstania w Jerozolimie, Mandylion w Edessie i tyle innych świętych relikwii i ikon. Jednak na nic największe świętości, gdy modlą się przed nimi niekajający się grzesznicy! Wszak Arka Przymierza była w Świątyni Pańskiej w Jerozolimie, a ta i tak upadła i była zburzona przez króla babilońskiego Nabuchodonozora z powodu grzechów żydowskich. Cesarstwo Rzymian bliskie jest zagłady przez nasz grzech; żaden z nas nie jest bez winy. Jeno Wielki Mistrz nieustannie wypełniał swoje obowiązki w sposób wzorowy, lecz i to za mało, gdy ojczyzna upada! Nie starczy już czynić tego, co jest naszą powinnością, trzeba, aby gorliwością ozdobić swe czyny. My zaś słudzy nieużyteczni jesteśmy: nawet tego, co winniśmy wykonać, nie wykonaliśmy! Równy Apostołom Autokrator i Basileus rzadko czyni cokolwiek w Cesarstwie, a obiecanych terminów nie dotrzymuje, Król Jerozolimski i domestikos nie dba ani o ekonomię, ani o swoje królestwo, biskup z rzadka jedynie się pojawia w swej biskupiej stolicy, a jeszcze rzadziej służy Boską Liturgię. Mówiłem sobie: bądź cierpliwy, wszak sameś nie lepszy. Mam w oku belkę; ale każdy z nas ma taką samą! Nie mogę więc dalej milczeć, a jeżeli zamilknę, kamienie wołać będą. Cóż jednak mam czynić? Wszak za bardzo miłuję ten kraj, by go opuścić w geście protestu. Cóż mam czynić, ludu Nowego Rzymu?

Twierdza jest rezydencją marzpana Edessy, Gagika Bagratydy. Oprócz jego dworu w cytadeli stacjonuje 400-osobowa załoga.


Dwór marcpana stanowi ważny ośrodek kultury ormiańskiej, gromadzący tak świeckich, jak i duchownych. Przenikają się tu wpływy kulturowe łacińskie i wschodnie, jednak przeważają te ostatnie i saz zaczyna zwyciężać lirę, a Dawid z Sasunu - Króla Artura.

Ἤκουσεν δὲ Ἡρῴδης ὁ τετραάρχης τὰ γινόμενα πάντα, καὶ διηπόρει διὰ τὸ λέγεσθαι ὑπό τινων ὅτι Ἰωάννης ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ὑπό τινων δὲ ὅτι Ἠλίας ἐφάνη, ἄλλων δὲ ὅτι προφήτης τις τῶν ἀρχαίων ἀνέστη. εἶπεν δὲ Ἡρῴδης, Ἰωάννην ἐγὼ ἀπεκεφάλισα: τίς δέ ἐστιν οὗτος περὶ οὗ ἀκούω τοιαῦτα; καὶ ἐζήτει ἰδεῖν αὐτόν.

Tetrarcha Herod posłyszał o wszystkich cudach zdziałanych przez Chrystusa i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że zjawił się Eliasz; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. A Herod mówił: «Jana kazałem ściąć. Któż więc jest ten, o którym takie rzeczy słyszę?» I starał się Go zobaczyć.

Łk 9, 7-9

Chciałbym postawić pytanie o tożsamość i tzw. klimat naszego kraju. Teoretycznie odwołujemy się do tradycji greckiego Cesarstwa, ale w rzeczywistości wzięliśmy stamtąd głównie położenie geograficzne, zaś niemal wszystko pozostałe ma związek raczej z tradycją łacińską i - po części - z dziejów wypraw krzyżowych. System feudalny przypomina zwyczaje europejskie, podobnie jak część tytulatury (np. hrabstwa), nasz Kościół nawet z nazwy przestał być greckim, a zamiast studytów, bazylianów i akemetów działają u nas krzyżacy, templariusze i jezuici. Dla Wielkiej Uczelni Rycerskiej nie sposób szukać historycznych wzorców. Spośród aktywnych mieszkańców Cesarstwa 3 noszą nazwiska związane z Europą Zachodnią, 1 ormiańskie i tylko 1 w jakiś sposób nawiązujące do Bizacjum. Nawet nazwa naszego państwa to "Cesarstwo Bizantyjskie", a nie, jak powiedzieli by jego autentyczni obywatele "Cesarstwo Rzymian".
Trudno więc dziwić się zagranicznym komentarzom w rodzaju tych:

W dodatku dziwacznie mi pachnie to łacinnickie Bizancjum.

W to jest jakiś rzal straszny i okrutny, że nigdy nie powstała mikronacja stricte bizantyńska.

Zatem mamy do wyboru: albo zostawić tak, jak jest, i tworzyć raczej olbrzymie Cesarstwo Łacińskie, albo odrzucić część nieaktywnych ziem i ograniczyć się do tych związanych z dziejami krucjat, stając się, zamiast Bizancjum, Outremer, albo powrócić do źródeł. Jeśli wybralibyśy tę ostatnią opcję i wykształcili własną odrębność kulturową, może przestalibyśmy być w oczach niektórych przedłużeniem Rotrii i stalibyśmy się rzeczywiście suwerennym państwem. Bo jak na razie, np. w Bialenii, jesteśmy postrzegani tak:

Co do ewentualnych traktatów, Paderland z zasady żadnych nie podpisuje, Bizancjum jest w rotryjskiej strefie wpływów. Pozostaje Rodosja i Barcja jako ewentualni przyszli partnerzy, choć z przyczyny starszeństwa powinniśmy czekać na ich ruch.

Zatem my nie jesteśmy partnerem do ewentualnych traktatów, ale upadła Rodosja, czy Barcja, której działalność ogranicza się do parlamentu, i która nie określiła nawet swego miejsca na mapie, już tak!

Katedra św. Jakuba jest główną świątynią Ormian w Jerozolimie. Zbudowali ją w XIII w. ormiańscy krzyżowcy na miejscu męczeństwa św. Jakuba. Znajdują się tu między innymi głowa św. Jakuba Większego, katedra (krzesło biskupie) i grób św. Jakuba Mniejszego oraz liczne ormiańskie dzieła sztuki. Największą kaplicą jest kaplica Eczmiadzyn, w której ołtarz składa się z trzech kamieni: z góry Tabor, z Jordanu i z góry Synaj. Interesująca jest historia powstania tej kaplicy - jeden z ormiańskich patriarchów Jerozolimy pragnął być Katolikosem Wszystkich Ormian, a że ten tytuł jest związany z miastem Eczmiadzyn jak patriarcha z Rotrią, więc postanowił stworzyć Eczmiadzyn w Jerozolimie.

https://micropedia.fandom.com/wiki/Cesarstwo_Bizantyjskie
Strony w Micropedii są moim zdaniem dobrym sposobem do zareklamowania się i pokazania, że się istnieje. Niestety te robione przeze mnie stoją raczej na niezbyt wysokim poziomie...